Şöyle manzaraya bir bakın: Bu çöplük bizim!
Kriz patlak verinceye kadar krizden haberimiz yoktu...
Herkes tuttuğunu koparıyor; herkes kendi gemisini kurtarıyordu...
Bu ülkenin sözlüğünde çok zamandır "Biz"den; "Ben"den başka sözcük yoktu...
Ve önemlisi...
Kanaat önderi olduğunu iddia edenlerin kanaatleri filan yoktu, entipüften sloganları ve etkili yerlerde güçlü dostları vardı...
Daha da önemlisi...
Halkın temsilcileri olduklarını iddia edenlerin halkı taktıkları filan yoktu; sadece halkın sırt sıvazlamaları, halkın oyları ve halkın şakşaklarıyla ilgileniliyordu....
Görünüşte herkesin bir fikri vardı ama ne felâkettir ki, kimsenin bilgisi yoktu...
Daha beteri kimsenin bilgiye ihtiyacı yoktu!
Birkaç "baba"nın tecrübesi, birkaç "bilen"in bilgisi yetiyordu...
Kravatlı, lacili, şakakları kır, kaşları çatık, dişleri macun reklamı birkaç adam ülkeyi kendi aralarında el sıkışıp değiş tokuş ederek yönetebilir sanılıyordu...
Yüze söylenen iki parlak laf, arkadan savrulan iki etkili tehdit sorunları çözebiliyordu...
Nereye kadar?
Deniz bitinceye kadar...
Şimdi "Hükümet istifa!" diye bağırarak sıyrılmaya çalışmak; ülkenin kalan son güvenilir kurumlarını "müdahaleye" çağırır gibi yapmak, sokakları kargaşaya terketmek asıl gerçeğin üstünü örtemez. Sadece gürültü çıkartır...
Çünkü bu manzarada vizyon yok, düşünce yok, bilgi yok, dünya yok!
Bu manzara yanlış politikaların; al takke ver külah ekonomisinin ve toplumsal yalanların kokuşmuş çöplüğü... O kadar!
Bu ülkenin şimdi tıkanıp kalmasının nedeni siyaset değil, siyasetsizliktir...
Ve şimdi her toplumun en "siyasetsiz" ve sıkışınca otoriter çözümlere en kolay gönül indiren kesimi, yani esnaf, sokağa inmiş durumda...
Bu manzaranın sorumluluğunu birilerinin üzerine atıp yine ellerimizi yıkayabilir miyiz?
Siyaset kamuoyunun duygularını kışkırtıp suçu medyaya mı yükleyecek?
Odalar, sendikalar, sivil toplum kuruluşları ve sokaklar şimdi en kolay yolu seçip; bütün sorumluluğu siyasete mi atacaklar?
Hükümeti ve hatta siyaseti istifaya çağıranlar, bugüne kadar alternatif siyasetler üretip üretmediklerini iyice düşünmeliler.
Şimdi istifaya çağırdıklarıyla yakın zamana kadar nasıl işbirliği yaptıklarını da gözden geçirmeliler...
Bu "muhasebe"nin sonunda ortaya şu çıkacaktır:
Her kesim kendi liderlerini tasfiye etmelidir.
Lider nedir? Önderdir; önde giden, alıp bir yerden başka bir yere götürendir.
Her kesimden sivil toplum kuruluşları liderlerinin ve bu toplumda kendini lider sananlarının bizi alıp götürdükleri yer ortada işte...
Hiç kıvırmadan, hiç birbirimizi kandırmadan; "ben suçsuzum" diye kaçak güreşmeden bu "muhasebe"yi yapmanın zamanı gelmiştir.
Magazin
