Doğrusu bu ya, kusursuzlukta "kadı kızı"nı bile geçmişti. Birbirinden hoş ikramlar, tümümüzle tek tek ilgilenmeler, bitmez tükenmez sorularımıza bıkıp usanmadan yanıt vermeler.

Ev sahibi gibi değil sanki bizden biri gibi davranmıştı yarım gün boyunca. Ya da uzak diyarlardan çıkıp gelen yakınlarını hasretle karşılayan bir babaanne gibi. Biz de çok keyiflenmiş ve bunu kayda geçirmişiz demek ki! Vera'yı mutlu kılan, salt ev ziyareti değildi elbette.

Haziran'ın ilk haftası boyunca Moskova'da müthiş bir Nazım rüzgarı esmişti.

Büyük ozan, ilk kez evet ilk kez "devlet"in de katıldığı görkemli bir törenle mezarı başında anılmış, Türkiye'den gelen gazeteci, yazar, kültür adamı kalabalığı içinde kendiliğinden Nazım haftası oluşuvermişti Moskova'da.

Projenin ardında da Rusya'yı mesken tutan Türkiyeli işadamları vardı. Yani her kesimden insanın gönlü o hafta, Nazım için atmıştı Moskova sokaklarında. Konserler, şenlikler, ziyaretler derken; faaliyetlerin tümünü yorgun bedenine rağmen bıkıp usanmadan takip eden Vera'nın mutluluğuna diyecek yoktu tabii ki.

Kaç zamandır gidemediğinden olacak, böylesi kalabalığı görünce, belki de İstanbul'a gitmiş gibi hissediyordu kendini.

Ya da kim bilir, Nazım'ın ölmeden kısa bir süre önce bıraktığı vasiyeti de hatırlamış olabilirdi. Öyle ya, baksanıza şu satırlara:

"Veracığım... Bir kez olsun git Türkiye'ye. Benim için yap bunu, lütfen yap, vallahi beğeneceksin, inan bana git benim memleketime, benden olan bir şeyler hatırlayacaksın, tek istediğim bu, başka bir şey istemem. O zaman sesim (Veracığım, şekerim gülüm benim) diyecek sana. Sonra, sesimi Türkiye'ye de ver. Ne yazık ki seni alıp bir tek kerecik oraya götüremem. Oysa İstanbul'umu gösterirdim sana. İstanbul, dünyanın en güzel şehirlerinden biri. Benim İstanbul'umdan nasıl ikram ederdim sana bir bilsen. Uçakla gidebilseydik, olabildiğine alçaktan ve yavaş uçmasını isterdim pilottan, şehre yaklaşırken hiçbir şeyi gözden kaçırmayalım diye.

İstanbul'a gemiyle gidebilseydik, kaptana delicesine bir hızla sürmesini rica ederdim; memleketime varmadan mutluluktan ölmemek için. Ah Veracığım, bir İstanbul'da olsam" Evet, Vitoraya Pesçanaya sokağındaki o eve tekrar dönecek olursak.

İkramlar, hoş sohbetlerden sonra, Vera, bizi Nazım'ın çalışma odasına aldı.

Sevda ve kavga şiirlerinin yazıldığı odaya.

Tablolar, kitaplar, fotoğraflar, her şey, 63'ün 2 Ocak'ında nasılsa öylece duruyordu yerli yerinde. Daktilosu da...

Daktilonun kapağını açtı, iç kısmındaki cepte bulunan birkaç nottan birini öylesine bize gösterdi. Şilili büyük ozan Pablo Neruda'nın adresi yazılıydı. Meraklı gözlerle baktığımızı görünce, biz sormadan hikayesini anlattı;

Nazım, ölmeden bir gün önce Avrupa'daki bir dostundan almıştı adresi ve Şili'ye gitmeye karar vermişti Vera'yla birlikte. Ama ertesi sabah kapı önüne yığılıp kalmıştı Neruda'ya gidemeden.

Evet, çok minik bir ayrıntıydı belki ama odada bulunanlar bu duygusal hikayeyi dinledikten sonra birdenbire sessizliğe gömülmüştü.

Bense Haziran günlüğüme şunları yazmışım;

"Sadece adres yazılı bir küçük notu dahi 37 yıl boyunca titizlikle sakladığı ve şaşkınların, vefasızların her yanımızı kuşattığı bu ölümlü dünyada değer bilir kaldığı için Vera'yı fazlasıyla alkışlamalıyız."