Dikmen Gürün (İstanbul Kültür ve Sanat Vakfı Tiyatro Festivali Yönetmeni): Festivali bienale dönüştürmeyi uzun süredir düşünüyorduk. Çünkü tiyatro festivali, plastik sanatlar festivaliyle birlikte maaliyeti en yüksek etkinliğimiz. Ekonomik krizle birlikte ileriye yönelik bu planımızı öne almak zorunda kaldık. Artık bir yıl plastik sanatlar, bir yıl da tiyatro bienali düzenleyeceğiz. Tiyatrocularımıza, 'önümüzdeki yıllarda daha güzel şeyler yapacağız' diyerek bir iyi niyet mesajı verebilirim.

Işıl Kasapoğlu: Ekonomik krizin ilk olarak kültür hayatını etkilemesi çok üzücü. Oysa tiyatrolarımız savaş yıllarında bile hep sahne alırdı. Belki de sanata en çok bu tür günlerde ihtiyacımız var. Ama şu an tam tersi bir şey yapılıyor. Böyle bir uygulama, dünyanın hiçbir ülkesinde de olmadı. Bosna savaş sırasında bile perde indirmedi. Şu an Üsküp'ta savaş var ama Üsküp Tiyatro Festivali yapılıyor. Festivalin

iptalini çok şaşırtıcı buluyorum. Tiyatronun pahalı bir sanat olması etkili olmuş olabilir. Ama bu her yerde böyle, zaten sanata sadece ticari gözle bakamazsınız. Ama maalesef Türkiye'de İstanbul ve İzmir dışında tiyatroya destek verilmiyor.

Haldun Dormen: Çok üzüldüm. Zor koşullarda yapılsa da çok faydalı bir etkinlikti. Kriz, kültür hayatında ilk önce tiyatroyu vurdu. Ama bunu aşmalıyız, AB'ye girmek istiyorsak perdelerimiz açık olmalı. Yoksa Afganistan'dan ne farkımız kalır. Ben Türk tiyatrosunun içinde bulunduğu krizi aşacağına inanıyorum. Çünkü bu sanat biz de Cumhuriyet öncesinden beri var.

Genco Erkal: Tiyatro Festivali önemli bir açığı kapatıyordu. Çünkü çok içine kapanık bir tiyatromuz var. Tek tesellim tamamen kaldırılmamış olması. Tiyatro genel olarak her yerde gözden düşüyor. Bunda teknolojik ilerlemeler, TV kanallarının çoğalması, internet ve Hollywood sinemasının ağırlığı etkili. Bu tür seri üretimin yanında el emeği üretime benzetilebilecek tiyatronun biletleri de pahalı oluyor. Bu da tiyatroyu seçkin bir izyeyici içine hapsediyor ama bizim zengin kesimimiz Türkiye'de tiyatro izlemeyi de sevmiyor. Onlar Paris'i, Londra'yı tercih ediyor. "İzleyeceksem burada neden izleyeyim!" gibi Türk tiyatrosunu küçümseyen bir tavırları var. Ama biz sanatçılar her zaman hayata umutlu bakar ve yeni projelerin peşinde koşarız. Umuyorum ki her şey düzelecek.

Nedim Saban: Tiyatromuz uzun süredir kötü. Bu izleyici azlığından kaynaklanmıyor. Çünkü izleyici her şeye rağmen geliyor. Sorun Türkiye'nin kültür-sanat politikasından kaynaklanıyor. Maalesef devletimiz düşünen, kültürlü insanlar istemiyor. Başbakanımızın şairliğinin de Kenan Evren'in ressamlığından bir farkı yok. Devletin sanat düşmanlığını anlamak için ödeneğe bakmak bile yeterli, o kadar komik bir para ki. Özel tiyatroların ödeneklerine kesinti ilk kez şair başbakanımızın döneminde yapıldı. Valla, Refah-Yol hükümetini mumla arar olduk. 27 Mart'ta Türkiye'de en hüzünlü Dünya Tiyatrolar Günü'nü kutlayacağız. Çok yazık, çok!