Değerli hocamız besbelli bir adab-ı muaşeret için yola çıkmış. Hayvan benzetmesi masumdur, çünkü herkes biliyor ki hayvanlar dört ayaklıdır. Dört ayak üstü

yemek yemekle iki ayak üzerinde yemek yeme arasında kuşkusuz, fiziki olduğu kadar ergonometrik farklılıklar var. Dört ayak pozisyonunda yemek yiyen biri ancak önünü görebilir dolayısıyla kendini izleyen var mı yok mu farkedemez...

Toplumda en güçlü etkiyi yarattığı için özellikle halkın çok cahil olduğu devirlerde, din zaman zaman adab-ı muaşeret yerine geçmiş. Mesela, Osmanlı'da dökülen ekmek kırıntılarını elle toplamak uğursuzluk olarak nitelendirilirmiş. Bunun yemeğe saygıdan çok sevimsiz bir hareketi önlemek için söylendiği kesin. Bunun gibi yine çarşıda herkesin önünde durup helva, baklava gibi şeyler yemek de uğursuzluk sayılırmış. (Hepsi Osmanlı Adet Merasim ve Tabirleri kitabından) Uğursuz sayılanlar arasında ekmek ufağını yere dökmek; sol elle su içmek, oturan birinin etrafında dört dolaşmak gibi kurallar var! Yani bir tür adab-ı muaşeret kaidesi. Ayaküstü yemek yemeye gelince, bu pozisyon günah sayılıyorsa, bunun derinliğinde yatan şey aslında, alamayacak güçte olanların canlarının çektirilmemesi gibi bir kibarlık ve hassaslık gerektiriyor olması...

Aslında İslam dini gibi bütün dinler, yemeği bir nimet olarak kabul ederler. Sicilya'da bu nedenle ekmek bıçakla kesilmez. Yiyeceklerin güçlükle elde edildiği Japonya'da ise yiyecekler saygı arzeden bir biçimde tek tek ve azar azar getirilir. Onun için şişman Japon pek yoktur. Sofrada Tanrı'ya şükretmek de bu düşünceden kaynaklanır.