40 yaşına basmasına üç gün kalmış bir adam var. Bruce Willis. Sevimsiz, agresif, düzenli, pimpirikli, alaycı, tepeden bakan... İmaj danışmanlığı gibi saçma sapan bir işi olan... Aşırı çalışan, günde sadece dört saat uyuyan, alçakça işler yapan, yalan söyleyen, sekreterini sürekli azarlayın... Zengin... Şahane bir evi olan... Yakışıklı... Kısacası her haliyle iğrenç bir adam. (Geçirmediğim herhangi bir meslek grubu ve sosyal statü kaldı mı? Kaldıysa hatırlatın, bir dahaki yazımda telafi edeyim...)

İşte bu iğrenç adam, kendine aşırı güvenir, önüne gelenin kalbini kırar, her tür romantizme karşı koyarkeeeeen... Karşısına bir çocuk çıkar. Kim bu, kim bu derken aaa! Meğer kendi çocukluğu değil miymiş! Yaa, yaa. Zamanda bir karışma olmuş, sekiz yaşındaki hali karşısına gelivermiş. Fakat adamımız bu çocuğu hiçbir surette tanımıyor! Hiçbir şeyi tanıdık gelmiyor. Bir saniyecik olsun "Aa bu ne kadar benim çocukluğuma benziyor" demiyor. Kim, hangi salak, sekiz yaşındaki halini bu kadar hiç mi hiç hatırlamaz? (Hakkı Devrim bey. Buyrun. İstediğiniz yerden yakın. Felaket bir cümle oldu farkındayım...)

Buna rağmen, bu saçmalığa karşı şaşkınlığı ve direnci topu topu bir saatçik sürer. Ertesi gün dost olurlar. Bu sefer de bir merak sarar, bu çocuğun burada ne işi var diye.

Fakat çocuk tam bir asap bozma makinası. N'olup bittiğini anladıktan -ki bu beş dakikada olup bitiyor. Çocuk tam bir dahi!- sonra gelecekteki halini, yani Bruce Willis'i inceler. Veeee büyük bir hayal kırıklığına uğrar. Neden? Çünkü adamımız ne evlidir, ne dizi dizi çocukları vardır ne de bir KÖPEĞİ.

Yani?