Sanki onlar benim çocuklarımmış gibi davranmaya başladım. Peki ne zaman değiştik biz rolleri? Her çocuk anne babasını kaybetme korkusu duyarmış. Bu korku, eskiye göre yaşı ilerlemiş, gönümüz için normal anne olma yaşı olarak kabul edilen 30'lu yaşlardaki ebeveynlerin çocuklarında daha bir yoğun olurmuş. Bunu ben değil, psikologlar, pedagoglar söylüyor.

Ancak bu duyguyu son derece yoğun yaşayan biri olarak bu tezi kesinlikle doğru kabul ediyorum.

Çocuklar, galiba kendilerini erişkin gibi hissetmeye başladıkları zaman roller değişmeye, endişe, merak gibi duyguları hissetmeye başlıyorlar. Ya da hep hissettikleri bu duyguları kendi içlerinde tanımlamaya ve tanımladıkları bu duyguları ifade etmeye başlıyorlar.

Şimdilerde endişe ve merakımı çok fazla onlara yansıttığım için olsa gerek annem ve babam, çok baskıcı, çok meraklı bir anne olacağım konusunda bana takılıyorlar. Gerçi onlarla bu kadar ilgili olmam hoşlarına gidiyor, bunu hissediyorum. Ama bazen onları sıktığımın da farkındayım. Tıpkı ilk gençlik çağımda onların bu davranışlarını benim anlayamadığım gibi, şimdi onlar beni anlayamıyorlar. Bu bizim toplumumuza has bir özellik galiba...

Geçenlerde televizyonda yayınlanan "Yengeç Sepeti" isimli filmde de aynı tema vardı. Çocuklar, yaşı ilerleyen anne babayı korumak, onların üzülmesini engellemek için kendi hayatlarındaki çalkantılarını onlara yansıtmamaya, ellerinden geldiğince onları mutlu etmeye çalışıyorlardı.

Çoğu zaman onları üzmemek için hayatımızın can sıkıcı yanlarını onlara yansıtmamaya çalışıyoruz. Bunu ne kadar başarıyoruz o tartışılır ama en azından deniyoruz. Peki bu ne kadar doğru? Bu korumacı tutumumuz onların kendilerini işe yaramaz gibi hissetmelerine neden olmuyor mu?

Çünkü aslında gizlemeye çalıştığımız her sıkıntıyı anında hissettiklerini en azından ben kendi anne babamda fark ediyorum. Anne, babalık gibi evlat olma da özel bir şey. Herkesin bu duyguyu da hakkıyla yaşaması gerektiğine inanıyorum.