Duygu Asena ve Selahattin Duman sayesinde bir pırt meselesi çıktı başımıza. Duygu Asena sanal kahramanlarına "evlilikte pırt meselesini" tartıştırıp, Selahattin Duman da mevzuya parmak atınca, ister istemez kendi pırt anılarım bir bir gözümün önünden geçti. Zaten ne demişti Selahattin Bey: "Bağırsağımda gazım var, yazılacak yazım var." Buyrun.

KENDİSİ BİR SANİYE UTANMASI BİR ÖMÜR
Sadece kendi aramızda olsa gene iyi. Bir tane misafirlik anısı hatırlamıyorum ki içinde pırt geçmesin. Oturmalı kalkmalı oyun oynayacağız diye ödüm kopardı. Kopardı da bir şey değişir miydi? Nerdee... Hadi çocuklar neyse de ya anaları börekler ve pastalarla çocuk odasına girdiğinde heyecandan yaptığım... Utanca bak!

Büyümenin böyle durumlardaki tek anlamı ortamı terk etme iktidarıdır aslında. İn mesela servis otobüsünden, rahatla, dolmuşla

dön evine. Hayat ne kadar kötü de olsa 15 yaşında artık bunu yapabildiğin için o kötü hayat bir nebze güzelleşmiştir. İşin garibi, sen bir kız çocuğu olarak bu duruma kat” bir kontrol getirdikçe yaşıtın oğlan çocukları bunu profesyonel hale getirir. İstediği sayıda pırt çıkarmalar, pırtla şarkı söylemeler, pırt atışmaları... Bizim sınıfta pırtını konuşturmaya çalışanı bile vardı.

Binlerce pırt anım arasında hiç unutamadığım da bir iş görüşmesi sırasında olandı. Aslında yeterince büyümüş ve artık bu alışkanlığımı kontrol altına almayı başarmış sayılırdım ama... Bağırsaklar hain bir kere. Doğuştan hain. Tam özgeçmiş beğenilmiş, bir kere daha görüşmek üzere çağırılmıştım ki karnıma feci şekilde sancı girdi. Ve bu bana "Buyrun, beyfendi sizi bekliyor" dendiği an oldu! İçeri girdim ve gördüm ki koltuklar deri. Bu dertten mustarip bütün zavallılar bilir ki deri koltuk bu durumlar için biçilmiş kaftandır. Rezonanz katlanarak büyür. Ortam yeterince gürültülüydü. Televizyon bir yandan, telefonlar bir yandan, bir şey olsa dahi kurtarırım diyordum ki... Talihsiz bir sessizlik anı oldu. Ve evet tahmin ettiğiniz gibi... Karşımdaki bu işe çok güldü -sanırım lise anıları depreşti- ama ben 20 gün kulaklarıma kadar kızarık dolaştım.

İşyeri tuvaletleri bu kâbusun en ala yaşandığı yerlerden biri. Karında tatlı bir burulma başlar, heyecanla tuvalete atarsın kendini ve aa! Sayfa sekreteri Ebru da orada! Ayna karşısında süslenip püsleniyor. Çıkar nasıl olsa diyerek bir kabine dalarsın fakat... Ebru'nun yıllık süs ihtiyacını gideresi gelmiştir. Tuvaletten çıkmak bilmez. Kabine girerken de maalesef seni görmüş, hafifçe selamlamıştır bile. Eh Ebru. Allah cezanı versin diye diye ıkınır sıkınırsın, ıkınıp sıkıldıkça içindeki pırtın birikmesi artar bu arada. Bilemediğin tek şey ne kadar gürültülü olacağıdır. Artık dayanılmaz bir hal almıştır, 'Tahmin ettiğim kadar gürültülü olmasın lütfen' diyerek salarsın ve sonuç... Felaket! Ebru kıkırdayarak dışarı çıkar.

Evlilik ve pırt meselesine girecektik, yerimiz bitti. Bari üstada bir cevap verelim:

Duvarda asılı sazım var, ne yapayım gazım var

Geride kalmayın beyler, bu gaz sonra yaman eyler...