"Ölümün kutsandığı yer."
Ölüm kutsanınca, içerdeki-dışardaki "yaşasın ölüm" histerisine tutulunca Livaneli'nin belirttiği gibi elden bir şey gelmiyor.

Peki "Yaşasın ölüm" diye bağıran kim? Tabii ki zorla ölüme yatırılan örgüt çaylakları değil.

"Yaşasın ölüm" diye bağıranlar, cezaevindeki güçlerini yitirmek istemeyen örgütlerin liderleri. Ölümü çağıran onlar.

Güvenlik güçlerinin operasyonu başlıyor. Bartın Cezaevi'nden bir militan telefonla Bayrampaşa Cezaevi'ni arıyor. Bartın talimat bekliyor. Çünkü örgütün lideri Bayrampaşa'da

Talimat korkunç.. Örgüt lideri, "Her birimden bir kişi kendini yaksın" diyor.

"Yaksın" değil aslında "birini yakın" diyor.. Lider, ölüm istiyor, ölümü çağırıyor.

Cezaevlerindeki eylemlerin anlatıldığı Vatan adlı derginin bir hafta önce çıkan sayısına bakın.

Buram buram ölüm kokuyor. Ölüm her sayfada kutsanıyor.

Derginin kapağı; ölüme 10 gün kaldı. Dergide ölüm orucunu anlatan şiirden bir bölüm:

"Gün geçtikçe, saatler ilerledikçe yaklaşıyoruz.

Adım adım yaklaşıyoruz özgür yarınlara.

Yaklaştığımız ölümlerin en güzeli, en onurlusu..

(...) İlerliyoruz...

İlerlediğimiz yolun sonunda ölüm.."
Ölüm öyle yüceltiliyor ki, ölümün o kadar büyük propagandası yapılıyor ki yaşamı savunmak gerçekten suç oluyor.

İşte o andan itibaren hiç kimse ne eylemin nedenini hatırlıyor, ne de amacını. Kollektif çılgınlık yüzlerce kişiyi ölüme götürüyor.

Cezaevlerinde 60'ıncı güne böyle bir ruh haliyle girildi.

Ölüm oruçlarına müdahale edildiği an cezaevlerinde yaşamın değil ölümün ne kadar değerli olduğu konuşuluyordu....

Yanlış olan bu.. Çünkü ilk çare ölüm olunca, uzlaşma olmuyor.