Selahattin Demirer, Dünya AIDS günü dolayısıyla düzenlenen basın toplantısında karşımıza çıktığında beklediğimizden çok daha sağlıklı, oturaklı ve bilinçliydi. Hiç gocunmadan yaşadıklarını anlatıyor. Öyle marjinal bir hayatı yok, tam bir Anadolu insanı. Bu nedenle Demirer'in ortaya çıkması, AIDS'i sadece homoseksüellerin, travestilerin ve fahişelerin hastalığı sanan Türkiye için daha büyük önem taşıyor.

Aksaray Ortaköy'de yaşayan Selahattin Demirer'in altı yaşında babası, 14 yaşında da annesi ölür. Askerliğini yaptıktan sonra Romanya'ya gitmeye karar verir. Orada birkaç kız arkadaşı olur.

Sonra Türkiye'ye geri döner. Görücü usulüyle evlenir. Karısı kısa sürede hamile kalır. Bebeğin doğumunu beklerken rahatsızlanır. Ankara Numune Hastanesi'nde karaciğer ve safra kesesinden ameliyat olur. Bu arada kızı doğmuştur. Doktorlarla sohbet ederken Romanya'daki günlerinden ve kız arkadaşlarından söz eder. Doktor HIV testi yaptırıp yaptırmadığını sorunca testi olur, HIV pozitif olduğu ortaya çıkar. Karısına ve çocuğuna da test yaptırır. Sonuç: Tüm aile HIV pozitif.

İlaçları temin edip tedaviye başlaması gerekir, ancak Selahattin Demirer işsizdir. Yeşil kart çıkartır, kaymakamlık da yardım eder, ancak geçinmeleri için bu yetmez.

Sağlık Bakanı'na çıkar. Bakan, Ankara Metrosunda çalışabileceğini söyler. AIDS hastasıyım, istesem de çalışamam deyince de "başka iş yok" der. Demirer, birçok bakan, milletvekili ve bürokratla görüşür. Nihayet 1996'da, Yıldırım Aktuna'nın yardımıyla Ortaköy Devlet Hastanesi'nde santral memuru olarak işe başlar. Kadro ve sigorta yoktur ve cüzi bir maaş almaktadır.

Aradan iki yıl geçer. Ankara'ya kontrole gidecekleri günün öncesinde kızının öksürüğü tutar. Hastaneye götürür. Muayene edilir ve bir iğne yapılır. İğneden hemen sonra kızı çırpınmaya başlar. Bir iki saat içinde de ölür. Solunum yetmezliği denir. Kızlarının ani ölümü karı kocayı çok etkiler. Anne hayata küser ve AIDS tedavisini reddeder.

Bu arada ünlü bir köşe yazarı, "Devlet Hastanesinde bir AIDS'li çalışıyor, bu ne rezalet" diye bir yazı yazar. Birkaç hafta sonra hastaneye yeni bir doktor gelir ve Selahattin Bey'in işine son verir. Gerekçe: Hastalar, hastaneye gelmekten korkuyor.

On gün sonra karısı ölür.

Demirer çok defa intihar etmeyi düşünür. Hayata ve kendisine lanet eder. İşsiz kaldığı o dönemde kitabını yazmaya karar verir. Şimdi araya Sağlık Bakanlığının girmesiyle tekrar Ortaköy Devlet Hastanesi'nde, 50 milyon maaşa, evrak bölümünde çalışıyor.

Durumunuz nedir?

Şu an rahatsızlığım yok. Ara ara bazı enfeksiyonlar oluyor.

Bütün AIDS hastaları köşe bucak kaçarken siz nasıl oluyor da şehir şehir gezip ben HIV Pozitif'im diyebiliyorsunuz?

Çünkü kaybedecek hiç bir şeyim kalmadı... Karımı, çocuğumu, işimi... O kadar sıkıntı var ki. Sevk yüzünden her seferinde sorguya çekiliyorum. O sırada ayakta duracak halim olmayabiliyor. İlk seferlerinde "sizin gibiler insanlığın ve Türkiye'nin yüz karası" diye hastaneden kovmuşlardı. "Boşuna uğraşma öleceksin" diyenler oluyor. Yani AIDS Savaşım Derneği olmasaydı hakikaten ben çoktan ölmüştüm. Ben yaşadım ya, mücadele ettim, ispat ettim, kendimi bırakmadım, düzenli bir hayatı yaşadım ya, bunu anlatabilmek için toplum önüne çıkıyorum.

Yaşadığınız kasabada nasıl davranıyorlar size?

Önce tepkiliydiler. Benim aralarına karışmamı istemediler. Her gün ölmektense bir gün öleyim dedim. Açıkladım hastalığımı herkese. Onlarla sohbet ettim. Onları ikna ederek bana daha sıcak yaklaşmalarını sağladım. Hayatım normal devam ediyor.

Yaşadığınız yeri terk etmeyi düşündünüz mü?

Yok. Bana destek oluyor herkes.

Neden kitap yazdınız?

Eşimi ve işimi kaybettikten sonra yalnız kaldım. Yaşadıklarımı anlatmaya çalıştım. Başına gelmeden kimse bilmiyor ne yapması gerektiğini. Kitap aynı zamanda bir AIDS hastası rehberi.

Gelecek için hayalleriniz var mı?

Var. Şu an çok zor... Hastalığın yenilebilmesi kadar zor ama... Tekrar baba olmak istiyorum... Çocuğumu erken kaybettim, çocuk sevgisi içimde kaldı. Bunun için evlenmeyi düşünebilirim. Ama benim konumumda olan biriyle.

HIV Pozitif olan biri mi?

Evet. Hem hayatı paylaşmak hem birbirimize destek vermek için. Karşımdakinin benim kadar mücadeleci olması gerekiyor. İki gün sonra pes ederse beni de yıkar...