Köyceğiz yağmurları; öyle İstanbul yağmurları, Marmara yağmurları, Ankara yağmurları gibi değil...
En şakırtılı yağmurları; onla, yüzle, hatta isterseniz binle çarpın... Gökyüzü, yeryüzündeki kara parçalarını da suya çevirmek istercesine; öyle bir boşanıyor ki, karşımızdaki okaliptüs korularıyla Köyceğiz Gölü ve Sandras dağlarının eteklerindeki çam, kavak, günlük karışımı ormancıkların üstüne...
Yağmur neymiş, Köyceğiz'de anlıyorsun...
Ocakta marangoz dostum Ahmet'in getirdiği kütüklerle ağaç kökleri; dışarda tümden kapalı bir gök ve çevre dağların eteklerine inmiş, yedek kuvvet görünümünde alçak bulut kümeleri...
Yağmurlar Köyceğiz'le, Köyceğiz yağmurlarla içiçe eriyip bütünleşerek; hep birlikte akıp gidecekmişiz gibi...
Ve arada sırada düşen yıldırımların, insandan önceki dönemleri anımsatan gümbürtüleri...
Haldun Taner'in gençlik öyküleri geliyor aklıma; "Şişhaneye Yağmur Yağıyordu"... Keşke sağ olsaydı da, Köyceğiz'e yağmurun nasıl yağdığını gelip görseydi...
Haldun'u çok özledim çok...
1958'de Brüksel Fuarı'nda beraberdik. Amatör genç bir tiyatro grubu da, İstanbul'dan Brüksel'e gelmiş, benim "Çemberler" piyesini oynuyordu...
Belçikalılar, Fuar şerefine, atomun nasıl parçlandığını simgeleyen Atomium anıtını dikmişlerdi.
Haldun'la değişik şenlikleri izlemiş, gülmüş, eğlenmiştik. Sonra ben Paris'e gitmiştim; Haldun da Viyana'ya..
Size tuhaf görünebilir ama, birden Paris yalnızlığı çökmüştü üstüme. Viyana'daki Haldun'a telefon etmiş, mümkünse Paris'e gelmesini rica etmiştim.
Beni kırmamış, gelmişti...
İnsanlığın, kuşaklar ötesi, gönülsel ve beyinsel ortak mucizeler birikimiyle haşır neşir olmuştuk...
Bilmiyorum kaç kez, tekrar tekrar uğramıştık Rodin Müzesi'ne...
Haldun sağ olsa, belki Köyceğiz'e de gelirdi.
Antik Kaunos kenti kalıntılarında gezerdik...
Ocakta çıtırdayarak, alev alev yanan kütükler; uzun soluklu bir tufan sağnağıyla gümbürdeyip duran gökler; 30 yaş Paris'inden daha gerilere doğru süpürüyor beni de... Ta ortaokul sıralarına...
Alphonse Daudet'nin, "Değirmenimden Mektuplar"ı...
Daudet de, Güney Fransa'daki Fontvieille köyünde bir yel değirmenine yerleşmişti bir süre... Sonbaharın yağmurlu günleri geldiğinde, Paris'e dönüşünü de inadına geciktirmişti...
Gece etüdlerinde herkes ders çalışırken; nasıl hayranlıkla kendimden geçerek okurdum Daudet'nin anlattığı yağmurlu çamurlu, Değirmen sonbaharını...
Yıllar sonra Fontvieille'deki o değirmeni görmeye gitmiştim.
Daudet'nin Değirmeni çoktan yıkılmış, ama yazarın anısı hatırına aynı değirmenin tıpatıp bir benzeri yapılmıştı oraya...
Bu akşam dönüyoruz Göztepe'ye...
Köyceğiz'i, Köyceğiz Gölü'nü, Sandras dağlarıyla, gölün öteki yakasındaki tanrısal Ölemez Dağı'nı; yemyeşil yaprakların arasından cingöz cingöz bakan portakalları, limonları, mandalinalarıyla ufarak ağaçlı narenciye bahçelerini; okaliptüs, günlük ve çam ormanlarıyla koket ve monden palmiyeleri, kendi alemlerinde bırakacağız...
Dünya'mızın kentli birikiminden yoksun ülkelerinde, pastoral lezzetler de yok gibidir...
Köyceğiz ve çevresinin de, daha çok Avrupalı dostlar farkında..
Kanalizasyon yapımının projeleri ve denetimiyle ilgili Alman firmasının genç mühendisi Hartmut; geçenlerde Köyceğiz Gölü'nün, İsviçre'nin Konstanza Gölü'nü anımsattığını söylüyordu...
Ilıman insanları, kolayından rastlanmayacak doğasıyla Köyceğiz, şayet beyinsel bir dikkatin çağdaş eleğinden de geçebilmiş olsaydı; sanırım İsviçre benzetilirdi Köyceğiz'e..
