Bizim Alamancılarımız

ONLARA Moldovalılar diyorlar. Nerde olduğunu bile doğru-dürüst bilmediğimiz bir ülkenin genelde sarışın, akça-pakça, hatta çoğu zaman basbayağı güzel kadınları...

Ama onlar, yaygın deyimiyle birer Nataşa değil. Bu ülkeye bedenlerini değil, güçlerini, emeklerini ve çabalarını satmak üzere gelmişler. Amansız bir ekonomik kargaşanın, bir "kusursuz Fırtına"nın pençesinde vaadlerini tutamamış ve yandaşlarını mutlu edememiş bir ideolojinin çöküşü sonrası, birer bireysel kurban olarak, ülkelerinde bulamadıkları işin ve paranın peşinde, Türkiye'ye sığınmışlar.

Ve onlar, Anastasia'lar, Nora'lar, Lena'lar, Tatyana'lar, Luda'lar ve başkaları, şimdi artık birçok evin ayrılmaz parçası. Piyasada oluşmuş ücretleri, ayda 300 dolar. Onları kolayca bulan şirketler de var: Laleli'den Akatlar'a, Ataköy'den Kadıköy'e gitgide yaygınlaşan...

Ve ayda 300 dolar gibi zenginlerimizin bir akşam yemeğinde harcadıkları paraya, onlar bir ay boyu bedenlerini ve yıpranmış fiziklerini bize veriyorlar. Evleri temizliyor, ortalığı silip süpürüyor, mükemmel mantı yapıyor, yaşlılarımıza bakıyor ve bizi rahat ettiriyorlar.

Onlar, kendisi de yıllar yılı dış ülkelerde yabancılara kulluk etmiş bir milletin yeni bulduğu talihsizler, bize kulluk acımızı unutturan, bize sanki toplumsal bir terapi yapan, bizden de daha yoksul insanlar... Onlar sanki bizim Alamancılarımız... Üstelik -onları kullanan hanımlar öyle diyor- bizim kırsal kesim insanımızdan çok daha çalışkan ve tertipli...

Onları çok seviyor, onlara çok acıyor, onlara herkes adına hoş geldin demek istiyorum.