Evlere şenlik

Türkiye'de her şey var. Fakat yetmiyor.. Siyasi istikrarı yakaladık ama o bile yetmiyor. Çünkü onun da kalitesi bozuk!

Kaliteler konusunda açmazdayız.

Sanılıyor ki Avrupa Birliği'ne gireceğiz ve hayatımız değişecek.. Gerçek tam tersidir.

Siyasetin, bürokrasinin, emeğin, eğitimin, paranın, kredinin, enerjinin, oturduğumuz binaların, her türlü hizmetin kalite normlarını yükseltmeyi başaramadığımız sürece bizi bu dünyaya almayacaklar.

Türkiye, yakaladığını sanarak övündüğü siyasi istikrar ortamında bir yılda ne başardı?

Hiç.. Önce Demirel'i Çankaya'da tutma amaçlı 5+5 itiş kakışı ile aylar harcandı, son KHK bunalımı ile önümüzdeki ayları da zehirleyen küskünlükler yaratıldı.

İstikrar, kâğıt üstünde bugün de var.

Ama bir tarafta "hukuku siyasetten soyutlayamazsın" diyen hükümet, öbür tarafta "kurallara yanlış da olsalar uyulacak" diyen bir Cumhurbaşkanı..

Evlere şenlik bir istikrar!
Devletin bütün kurumları ve önderleri, rejim için tehdit oluşturan unsurlardan devletin temizlenmesi amacında "her türlü düzenlemenin ivedilikle yapılması hususunda tam bir görüş birliği" sağlıyor ama gereğini yapamıyor.

Çünkü kültürümüz, sebeplere inip sorunları kaynağında çözme pratiğine kapalıdır. Biz yalnız sonuçlar üstünde kavga ederiz.

Batı demokrasileri, meclisin toplanmasını ve karar almasını kolaylaştıran kurallarla işliyor. Oysa bizim Meclis İçtüzüğü, çalışmaları engelleyen, zorlaştıran hükümlerle dolu.

Mecliste 30 yıl bürokrat olarak çalışan sosyolog Nejdet Sütsangı, yasaların Batı'daki gibi komisyonlarda olgunlaştırılmasını, genel kurulda sadece tümü üzerinde yapılacak görüşmelerle kabul veya reddedilmesi modelini yıllarca savundu. Öneri ANAP tarafından teklif haline getirildi. Ama bekliyor.

Koalisyon, Cumhurbaşkanı'ndan yakınacak yerde KHK'lerle ülkeyi yönetmeye kendisini mahkum eden meclis içtüzüğünü değiştirsin.

İstikrara kalite kazandırmanın ilk şartlarından biri bu!

Yardım ve ceza
Çocuklar.. Hayatın çiçekleri, toplumun geleceği..

Ama kör olası yoksulluk, onların bir kısmını sokaklara itiyor. Ve bu çocuklar, sokağın tehlikelerine teslim oluyor.

İstanbul'da 10 yaşındaki Leyla Alkış'ı, mendil satarak müşterilerini rahatsız ettiği için derin dondurucuya kapatan canavarlar suçlu ama onu sokağa gönderen aile masum mu?

Üstelik bu ailenin kendisine ait evi ve üç ortaklı bir marketi olduğu belirlendi.

Devletin yargısı, ihtiyacı olmadığı halde çocuklarını bu şekilde istismar eden anne ve babalara, yasaların öngördüğü cezayı vermekte artık duraksamamalıdır.

Öbür Leyla'ları korumanın başka yolu yok.

İstanbul Valiliği çocukların sokakta satış yapmasını yasakladı. Halk, çocuklara acısa da bu kararı desteklemelidir.

SHÇEK, yoksul ailelerin 18 bin çocuğuna yurtlarda bakıyor, 550 bin fakir öğrenciye öğle yemeği veriyor, 1,3 milyon ilkokul çocuğunun okul kıyafetini ve kitabını alıyor.

Devlet şefkatini gösterirken sömürüye ceza vermesini de bilmek zorunda.