Kaçak elektrik

TV'de geçen hafta bir Amerikan filmi izledim. Küçük bir çocuk, Alzheimer hastalığına yakalanmış büyükbabasını kötü muamele gördüğü düşkünler evinden kaçırdı. New York sokaklarında aç bi-ilaç dolaşırken tesadüf rüzgarı onları "homeless" denen evsiz barksız garibanların mesken tuttuğu sefil ve netameli Bronx mahallelerine attı. İyi kalpli bir "kıdemli evsiz" dede-toruna sahip çıktı, karınlarını doyurdu, aralarında barınmaları sağladı. Filmdeki bir ayrıntı, ana temayla ve duygu yüklü öyküyle hiçbir alakası olmadığı halde, benim dikkatimi çekti.

FİLMİN bir yerinde Noel gelip çattı; evsizler de Hıristiyanlar'ın bu büyük ve kutsal gecesini kendi aralarında kutladı. Tabii, Noel kutlamasının ışıksız, loş bir ortamda geçmesini istemediler. İstanbul'daki gecekondu semtlerinde yaygın yöntemle, gerilim hattına kanca atmak suretiyle "kaçak elektrik" aldılar. Mütevazi Noel çamlarını pırıldattılar, kutsal gecenin şerefine sefil sokaklarını ışığa boğdular.

FAKAT filmin ilerleyen bölümlerinde havanın buz gibi soğuk, mahallenin zifiri karanlık olmasına, lapa lapa kar yağmasına rağmen evsizler bir daha gerilim hattından kaçak elektrik çekmedi.

ARALARINDAN bazıları soğuktan donup öldü. Buna rağmen, "Yahu şuraya bir kanca atalım da bedava elektrik sobası yakıp ısınalım; hamam böcekleri gibi telef olmayalım" demediler.

BATININ perişan evsizi bile, "Elektrik hırsızlığı yaparsam, bunun sonuçları, bumerang gibi dönüp dolaşıp yine benim kafama çarpar" diye düşünecek toplumsal bilinç taşıyor. İstanbul'da ise, plansız yapılaşmanın kol gezdiği gecekondu semtlerindeki gayrınizami meskenlerden gerilim hatlarına atılan kancaları bırakın bir yana, koskoca işyerlerinin, atelyelerin bile yüksek oranda kaçak elektrik kullandığını biliyoruz.

ONLAR mı enayi; yoksa biz mi "çarıklı erkan-ı harp kurnazlıkları" ile çağın gerisine düşüyoruz?