ÖZGÜR BİR YAŞAM İÇİN
Oğulları burnunda tütüyordu ama yapacak birşey kalmamıştı. Biraz daha kalsa, kızı da onun kaderini paylaşacak; ezilmiş, sindirilmiş, kişiliksiz bırakılmış bir kadın müsveddesi haline gelecekti. O da sevmeyi, sevilmeyi öğrenemeden, genç kızlığını yaşayamadan "evinin kadını" oluverecekti. Ne de olsa töre böyle emrederdi.

İşte bu şartlarda yerleştiler Küçükçekmece'deki evlerine. Yeni ve "özgür" bir yaşam kurmaktı tek istekleri. İnsan oldukları hissetmekti tüm hayalleri.

Ve ne acıdır ki, ana-kız kendi savaşlarına öylesine dalmışlardı ki, peşlerindeki iki gölgeyi farkedemediler. Bir gece yatak odalarına süzülen ve canlarını alan o iki gölgeyi göremediler, kaçıp kurtulamadılar. Onlar ki, Bircan'ın öz oğulları, Gül'ün de ağabeyleriydi. Ellerinde, ayın ışığı altında parıldayanlar ise bıçakları...

Bıçaklar, Bircan ile Gül'ün vücuduna defalarca saplanıp çıktı. Sıcak yatakları kanlarıyla ıslandı. Ferhat (16) ve Murat (19) Güreş anneleriyle kızkardeşlerinin cesedini arkalarında bırakarak "gururlu" düştüler yola.

Elazığ'a döndüklerinde ilk durakları polisti. İşledikleri çifte cinayeti anlatırken soğukkanlı, bir o kadar da umursamaz haldeydiler. Hiç mi hiç çekinmediler, arkalarındaki iki cesede "kötü kadın" yaftasını yapıştırmaktan. Onların açısından yalnız yaşayan iki kadın, yoldan sapmış demekti.

SOĞUKKANLI KATİLLER
"Başka erkeklerle düşüp kalkıyorlardı" onlara göre. Tutanaklara, bir daha hiç silinmemecesine yazıldı suçlamaları: "Annemizle kızkardeşimiz erkeklerle birlikte oluyordu. İçki içip eve geç geliyordu. Onları öldürdük. Namusumuzu temizledik."

Şimdi iki kardeş yargı önünde. İstenen ceza da idam. Belki onlar da birçok "töre katili" gibi "ağır tahrik" diyerek savunacaklar kendilerini. Belki de birkaç yıl içinde çıkacaklar cezaevinden!

YARIN
Aile meclisi Urfa'da toplanmış ve bir karar almıştı. Buna göre kızları Urfalı Hanse Kaynak, karnındaki bebeğiyle birlikte bir traktörün altında ezilecekti!