"Kimin filmini istersiniz en çok?"
"Farketmez ya, Türkan Şoray'ı severiz, beğeniriz. Hele o bizim buraları oynarsa pek güzel olur."

"O zaman mı örüyorsunuz, sehpa örtülerini?"

"Bak sana ne diyeyim... Bir film oynar ya, başlasın bitsin, benim de sehpa örtüm bitmiş olur. O kadar elim tezdir, örnekleri ezberimdedir. Ama satarken tıkanır kalırım."

"Neden, müşteri mi yok?"
"Gelen geçen, eller, bakar. Bir sürü soru sorar. Türk turist pek almaz zaten. Yabancı da rehberden kurtulup buraya gelmez. Yol üstü ya, şöyle bir durup resim çekerler. 'Çekeceğine al' demek gerekir de onu da söylemeyi biz bilmeyiz."

Film başlar, film biter Kapadokya'da. Tığlar işler, örtüler biter. Kimbilir belki Türkan Sultan sevdiğine kavuşur da gönüllere hoşluk düşer. Demliklerde çay biter.

Bir yapma bebekler bitmez tezgahlardaki...

Tığ işleri çoğu zaman kavuşmaz sehpalara...

"Atlar Diyarı" denen Kapadokya'da, gün biter. Günün sessizliği geceye taşınır. Gün boyu, telaş yoktur, koşturmaca yoktur. Güneş peri bacalarının şapkasıyla selamlarken sizi, güvercinlerin kanat sesleri yankılanır.

Yüzünde, hüzünlü gülümsemesiyle, karton suratlı, karton elli bebek dillenir birden...

Sizi şaşırtır:

"Buraları sevmek, bir şeyler vermektir insanına. Beni alsan, hem bu toz bulutlu şehri kendi evine götürürsün, hem kimbilir belki de bir daha hiç görmeyeceğin bir teyzenin geçimine yardımcı olursun. Soru sormakla bitmiyor ki yaşam, marifet cevapları birlikte verebilmekte..."

Asfaltın yanından uzanan, minik karton ele veriyorum elimi. Allı pullu şalvarı, boncuk bezenmiş mintanıyla, İstanbul'un yolunu tutuyoruz.