Deprem bölgelerinde insanlar yeni ve çilekeş bir yaşama ayak uydurmaya çalışırken, işin zor tarafını yine kadınlar üstlenmiş durumda. Onlar çadır önlerinde çamaşır, bulaşık yıkayıp, "asker yemeği" istemeyen kocalarına ev yemeği yapıyorlar.

Erkeklerin kaprisi
Bulaşık derdine gelince... Erkeklerin kaprisi yüzünden kadınlar yasak olmasına rağmen, çadırların etrafında yemek yapmak zorunda kalıyorlar. Konuştuğumuz Adapazarı Çadırkenti sakinlerinden birinin şu sözleri, kadınların durumunu izah etmeye yetiyor: "Kaynım ve kocam, askerden sonra bir daha asker yemeği yememeğe yemin etmişler. Şimdi burada pişen yemekten yemiyorlar. Yasak olmasına rağmen gizliden gizliye çadırın önünde yemek pişiriyorum."

Çadırda yemek pişince bulaşık da çıkıyor. Aynı çadırı paylaşan 10-12 kişinin bulaşığını varın siz düşünün... Ama kadınlar ne yapsınlar? Çocukları, eşleri, kayınbiraderleri, kayınpederleri ille de ev yemeği istiyor!

Sabah erkenden kalkan kadınlar, hiç dinlenmeden çalışıyorlar. Üstelik işleri bitince ayaklarını uzatıp oturacakları, bir "ohh" çekebilecekleri rahat koltukları bile yok...

Çifte standart
Yine de onlar şanslı azınlık. Çünkü TSK'nın çadırkentlerinde değil de kendi yaptıkları naylon çadırlarda yaşayanların durumu çok daha zor. Ne banyoları, ne tuvaletleri, ne aşevleri, ne de çamaşırhaneleri var.

Yiyecek ve giysi ihtiyaçlarını gelen yardımlarla karşılıyorlar çoğu kez. Yardımların mahalle aralarında kurulan çadırlara düzenli biçimde ulaştırılması da çok zor. "Neden bazı şanslı aileler modern çadırkentlerde, diğerleri naylon çadırlarda kalıyor?" diye sormanın faydası yok çünkü kimse yanıtını bilmiyor. Üstelik onlar çadırkentlerdeki gibi kreşler, çamaşırhaneler istemiyor, yağmur geçirmeyen çadırları olsun yeter...