Biz, genç olmanın getirdiği birçok şeyden şikayetçiyiz. Zaten artık bunları herkes biliyor (Bilmesine biliyorlar ama bir şey yaptıkları yok). Cahil olsak bütün gençler bizimle aynı sıkıntıyı paylaşıyor diye kendimizi avutup oturacağız. Ama olan bitenin farkındayız. Yurtdışındaki yaşıtlarımızla kendimizi kıyaslayınca inanılmaz farklar çıkıyor ortaya.
Sınav stresleri yok. Ne ilköğretim, ne de lise bitince sınav telaşı yaşıyorlar. Herkes notlarına göre bir okula yerleştiriliyor. Peki ya bizde? Aylarca, senelerce üç buçuk saatlik bir sınava çalışıyoruz ve bu da bizim bütün geleceğimizi belirliyor.
Özgürler. 18 yaşına geldikleri zaman özgürlüklerine kavuşuyorlar. İsteyen yalnız yaşamaya başlıyor, isteyen ailesiyle oturmaya devam ediyor, isteyen sevgilisinin yanına taşınıyor.
Yalnız yaşamak değil önemli olan, kendi ayakları üzerinde durmak. Yani kendilerini ispatlıyor olmaları. Tabii hayat standartları çok yüksek.
Siz şimdi evden ayrıldığınızı düşünebiliyor musunuz? Onca masrafın altından kalkabilecek misiniz? Ya da size ev kiralamak isteyen ev sahipleri olacak mı?
Böyle bir işe kalkışırsanız sürekli şu cümleyi duyar ve en sonunda vazgeçersiniz: "Aa, ben bekâra ev vermem."
Rahatlar. İstedikleri kıyafetleri giyip atıyorlar kendilerini sokağa. "Kim ne düşünür?" gibi bir kaygıları yok.
Burada öyle mi? Eşofmanla sokağa çıksanız, sanki çırılçıplakmışsınız gibi bakıyorlar. Bol pantolon giyince, "asi genç" muamelesi yapıyorlar. Hele bir de kulağınızda birkaç delik varsa tamam, siz kesin çılgınsınız.
Sürekli bir inceleme ve eleştiri söz konusu. Bir huzursuzluk, bir eksiklik var.
Maddi sıkıntıları yok. Çünkü paraya ihtiyaçları olduğu ya da ekonomik özgürlüklerini kazanmak istedikleri zaman çalışıyorlar. Hem de iş ayırımı yapmadan. Bir restoranda, ya da fast-foodlarda garsonluk yapabiliyorlar.
Sizce Türkiye'de sadece ekonomik özgürlüğünü kazanmak isteyenler garsonluk yapar mı? Maalesef yapmazlar, çünkü önyargı var. Kimse gidip yaptığı işi arkadaşına anlatmaz, utanır. (Neyinden utanır o da belli değil.)
Bu tepkilerin yanı sıra, aile de istemez çocuğunun garsonluk yapmasını. Ama Avrupa'da işler çok basit; o kadar rahatlar ki? Hiçbir konuda kaygıları yok. Stresten uzak yaşıyorlar, bizim kadar dertleri de yok. Canları ne istiyorsa onu yapıyorlar.
* Okulda bizim kadar sıkıntı çekmiyorlar. Hazırlık sınıfını bitirdiğim sene yabancı dilim pekişsin diye bir ay Almanya'da kalıp okula gitmiştim. Bir ilkokuldu ve son seneydi. Biz ilkokul beşinci sınıfta neredeyse türev, integral hariç her şeyi okumuştuk. Oysa onlar kat problemleri yapıyorlardı. Gözlerime inanamamıştım "biz neler okuduk, onlar neler yapıyor," diye.
Üniversitede de öyle. Aldıkları eğitim çok daha pratik. Bizdeki gibi "müfredat tutkunu" değiller. Okul ortamı, çevre bambaşka.
Öğretmenlerin öğrencilere karşı saygısı var. Her şey vize ve finallerle bitmiyor. Sınıflar bizdeki kadar kalabalık olmadığı için öğretmen-öğrenci diyaloğu da mükemmel.
Bütün bunları düşündükçe okuldan iyice soğuyorum. Ama soğumam da çözüm değil, çünkü bütünleme zamanı yaklaştı, ders çalışmaya başlamam, bir şekilde kendimi okula adapte etmem gerekiyor. Ama kendi kendime ne kadar telkin yaparsam yapayım kesinlikle okula gitmek istemiyorum.
Keşke bir şansım daha olsa da üniversite sınavı senesine geri dönsem. O zaman kesinlikle yurtdışında okumayı seçerdim. Hem daha iyi eğitim almak, hem daha sağlıklı yaşamak, hem de biraz olsun toplum tarafından ciddiye alınmak için.
Keşke...
