"Sevgili yavrum..."
Bir babanın, oğlu için, doğumundan itibaren tam 20 ay boyunca, gün gün tuttuğu notları okudum "Babalar Günü"nde...

Her babanın yazmak isteyeceği kadar sıcak satırlarla karşılaştım.

Çok özel notlar gibi görünse de aslında hepimize ait gibi duran bu güzelim satırları, sizlerle de paylaşmak istedim. Umarım defterin varisi, bu aleniyetten dolayı bana gücenmez:

* * *

1.GÜN: Bugün 12.30'da doğdun. 9 ay annen senin için üzüldü, ben her ikiniz için titredim. Melek annen, 10 saat doktorların karşısında, yan odada pür heyecan bekleyen babanı çıldırtan, ağlatan sancılarla seni dünyaya getirdi. Bu seslerin yalnızca birini duymuş olsaydın, bunların hayatta hiçbir şeyle ödenemeyecek bir borç teşkil edeceğini yüz asır yaşasan unutamazdın. Bir gün babanı kaybedersen, Allah'ın yarattığı kadınların en iyisi olan annen için, çok fedakâr, çok sadık ol. Fakat bilmem ki o gün annen yaşar mı? Sen hayatın dikenli yollarının bir yolcusu olmazdan evvel biz ikimiz de ölürsek, sakın bizleri unutma...

3.GÜN: Baban hayatında çok alkışlar, şerefler, ihmal edilmeyecek muvaffakiyetler gördü. Fakat bunların hiçbiri bana senin henüz hiçbir şey söylemeyen küçük ağzına, yarı kapalı gözlerine, yumuk ellerine bakarken hissettiğim zevk ve saadeti vermedi.

6.GÜN: Dün gece bizi hemen hiç uyutmadın, sabaha kadar ağladın. Evvelce çocuk sesi işitince sinirlenen baban, şimdi eski itiyadını kaybetti. Ağladığın için merak ediyorum, fakat hiç sinirlenmiyorum. Hayatı hususiyesinde istiklalini hiçbir şeye feda etmemiş olan baban, şimdi senin esirindir.

9.GÜN: Baki Bey, eski bir an'aneye tebaen senin karşında ezan okumak ve sonra da kulağına ismini bağırmak istedi. Müsaade ettik. 20 sene sonra sen bu satırları okurken artık belki izi kalmayacak bu garip adetlere güleceksin.

32.GÜN: Bugün ikinci aya bastın. Şehirden bir fotoğrafçı getirtip iki fotoğrafını aldırdık. Boş zamanlarında bu resimlere bakacak, bu defteri okuyacak ve seni bu vakte kadar çok seven annen, baban artık başka bir dünyanın misafirleri olmuşlarsa, onlar için gözyaşı dökecek ve ümit ederim ki aynı zamanda onlara benzemeye çalışacaksın.

43.GÜN: "A", "o" gibi sesler çıkarmaya başladın. Belirli surette büyüyorsun. Afiyetle büyü yavrum. Senin ağzından çıkacak ilk sözleri sabırsızlıkla bekleyen annenin ve babanın en büyük emeli budur.

100.GÜN: Yüz gün yavrum... Kainatın ömründe erkamın en yüksek sıfırlarının bile bir nispeti kadar ehemmiyeti olmayan bu yüz takvim günü, senin ve bizim için ne kadar kıymetli. Ben ki artık hayatın meyil basamaklarını inmek üzereyim, ömrümde günlerin değil, saatlerin bile kıymeti vardır. Buna rağmen, seni çabuk büyümüş görmek için bunların bütün süratleriyle geçmelerini istiyorum. İnşallah bir gün saçlarımız ağarmış olsa da seni istediğimiz gibi göreceğiz.

136.GÜN: Her ihtimale mebni, belki bir iki gece başka bir dost evinde yatmak ihtiyacını hissedebileceğimi, kendisinden hiçbir şey saklamadığım annene söyledim. Endişesinden sabaha kadar uyumadı. Yalnız olduğum zaman her şeyi bilaperva karşılardım. Annem bana hayatı sevdirdi, sen hayata taptırdın. Şimdi sizlerden ayrılmak: bunun çok acı, çok feci bir şey olacağını düşünüyorum.

183.GÜN: İlk defa olarak bu sabah "la la, da da" derken "baba" dedin. Bana bugünün mükafatını vermiş oldun yavrum.

365.GÜN: Yarın gözlerini açtığın vakit, senin için neler hazırladığını bilmediğim, fakat çok uzun olmasını temenni ettiğim hayat seyahatinin ilk senesini arkanda bırakmış olacaksın. Senin hafızanda hiçbir iz bırakmayacak olan bu senenin bütün anatını bu deftere kaydettim. Buna dindarane bir itikad ile riayet ettim. İstikbalde boş zamanlarında bunları okuyacaksın. İhtiyarladığın vakit bunları çocuklarına okuyacaksın. Birlikte gülecek, eğleneceksiniz.

Bu satırları yazarken gözlerim yaşardı. Hayatın ezeli mukadderatı icabınca nihayet bir gün senden ayrılacağım gözümün önüne geldi. En büyük emelim bu günün çok, pek çok uzak olmasıdır ve gözüm arkamda kalmamak için seni yetişmiş, bu her adımında bir arıza saklı olan hayat yolunu namus ile cesaret ile katedecek hale gelmiş olarak gördükten sonra gözlerimi kapamaktır. Var ol, mesut ol, annesinin, babasının yıldızlı seması, kainatı olan güzel çocuk...

2.YIL/238.GÜN: Gece bizde misafir olan Bekir Sami Bey'le birlikte bu sabah şehre indik. Ayrılırken tanımadığım bir adam "Buyurunuz" dedi. Bunlar polis hafiyeleriydi. Hep birlikte otomobile bindik. Dün gazeteler bir cinayet teşebbüsünden bahsetmişlerdi. Bunun için Bekir Sami Bey'i tevkif etmiş olabilirler. Fakat ben ne için...? O dakikada seni ve anneni bu akşam görmemek, uyuyacağın dakikaya kadar "baba... baba" diye beni arayıp bulamayacağını ve yarın, öbür gün bunun yine tekerrür edebileceğini düşünmek beni titretti. Niçin gidiyordum?"

* * *

İttihat Terakki Hükümeti'nin 10 yıllık Maliye Nazırı, Türkiye'nin Lozan Konferansı'ndaki delegelerinden Cavit Bey'in, oğlu Şiar Yalçın için tam 603 gün boyunca aralıksız tuttuğu 2 ciltlik günlüğün son sayfasında bu not yazılıydı. (Şiar'ın Defteri. İletişim Yayınları. Ankara. 1995)

Cavit Bey, 1924 yılının 19 Haziran günü Gazi'ye suikast davasıyla ilgili olarak gözaltına alındı.

Bu son satırları, gözaltında tutulduğu Unkapanı Karakolu'nda yazdı.

İstiklal Mahkemesi'nde yargılandı. Son ana kadar suçsuz olduğunu söyledi.

26 Ağustos 1926 günü son sözleri soruldu: "Hüseyin Cahit Bey'e söyleyin oğlumla eşimin gözlerinden öpsün" dedi.

O gün idam edildi.