Bir bowling topunu Adana'dan yuvarlarsanız, şarampole düşmeden Osmaniye'ye varır. Çünkü iki şeritli yol, bowling yolu gibi dümdüz...

Bütün ova, karpuz tarlalarıyla kaplı... Çukurova gibi Osmaniye de bu yaz yiyeceğimiz karpuzu yetiştirmeye durmuş...

Köyler, yeşilin binbir tonu içinde, yaklaşan kavurucu yaz sıcaklarına hazırlanmakta... Osmaniye, konuğunu sımsıcak tanıdık insan yüzleriyle karşılıyor...

Taş sokaklar, çay bahçeler, okul duvarları, motosikletler, at arabaları, ne kadar da tanıdık... Al Osmaniye'yi, vur Turgutlu'ya, "pişti" olsun...

Ayakkabıcı, terzi, demirci, berber, tuhafiyeci, fırıncı, bakkal, yoğurtçu, sütçü, kahveci ve çaycılar omuz omuza vermiş, yüzyıllardır yaptıkları gibi hoyratça akıp giden zamana direniyor.

Tarıma dayalı 250 bin nüfus, ayakta kalmak için birbirine iyice yakınlaşmış, hepsi hısım akraba, hepsi kaderdaş sanki...

Sokakta yürürken selam vermekten insanın eli yorulur...

Her kapıdan gelen "Gardaş, gel hele, bir çayımızı iç" davetine devamlı evet derseniz, ülser olmanız üç günü geçmez...

Osmaniye, eski adıyla Cebel-i Bereket, halk arasındaki adıyla Gavur Dağları, coğrafya kitabındaki adıyla Amanos dağlarına vermiş sırtını; Kadirli'si, Kozan'ı, Düziçi ve Bahçe'siyle geleneksel yaşamında, birbirine bağlı, saygılı, muhafazakar Türkmen boylarının, sosyal damgasını yemiş, Ankara'ya zaman zaman "kırıldıysa" da hiç küsmemiş bir "taze" vilayet!..

Vilayet olması, 933'te bu rütbeyi kaybettikten sonra, 97'lere kadar tehir edilmiş...

Bu yüzden ne bir fabrika yüzü görmüş ne de para!.. Ama dedik ya...

Türkmen ruhu nedeniyle Ankara'ya, yani devlete hiç yüz çevirmemiş...

Osmaniye'de varsa yoksa devlet!..

Bu inanç zayıflamak bir yana, giderek öylesine güçlenmiş ki, sonunda 18 Nisan seçimlerinde, Devlet yönetiminde hem birazcık da Osmaniye hatırlansın diye hem de kendini iyi yetiştirmiş bir devlet adamı memlekete hizmet etsin diye, Devlet Bahçeli yoluna bütün Osmaniye sandığa hücum etmiş...

"Yüce Devlet" inancı, "Devlet Bahçeli" sevgisine yer açmış...

Seçim sonuçları, yüzyıllardır hem Osmanlı'ya hem de Cumhuriyet'e bütün gönülleriyle hizmet eden Türkmen boylarını çok mutlu etmiş... Bu topraklarda doğan, inandıkları, güvendikleri Devlet Bahçeli, siyasette yozlaşma yerine dürüstlüğü yükseltecek diye... Umutlu oldukları için el vermişler, el verdikleri için mutlu ve umutlular...

İlkokul çağını Osmaniye'de geçiren Devlet Bahçeli'nin izini süren gazetecinin yolu, ağabeyi Servet Bahçeli'nin evine düşmez de nereye düşer?

Mihmandar dostlarla birlikte, istasyon caddesindeki iki katlı mütevazı beyaz evin bahçesinden içeri girdiğimizde, henüz filizlenmeye başlamış çardağın altında bir sohbet hazinesinin içine düşüyoruz...

Devlet Bahçeli'nin ağabeyleri Servet ve Turan Bey'ler, aile büyüklerinden Ali Fettahoğlu, Necati Fettahlıoğlu ve Lütfü Aktan sohbet etmekteler...

Ciddi, sakin ve soğukkanlı, gün görmüş, devlet görmüş bu cemiyette sözün özel anılara gelmesi için inanç ve güven şart...

Dakikalar bize yardım ediyor...

Ve Bahçeli'nin adının niçin "Devlet" olduğunu öğrenecek kadar kaynaşıyoruz:

Bir aile büyüğü aktarıyor:

Devlet Bahçeli'nin rahmetlik babası Salih Bey bir rüya görüyor. Rüyasında ona (Doğacak çocuğuna Devlet adını koy, hem güçlü hem de zengin olsun) deniyor. O da doğan oğluna Servet adını, üç yıl sonra doğana da Devlet adını koyuyor. Servet'siz devlet, devletsiz servet olmaz, diye...

Yarın Devlet Bahçeli nasıl yetişti?

İLKER SARIER