| 25 Nisan 2009, Cumartesi |
Özge Uzun: "İnançlı bir insanım, her şeyin bir sebebi olduğunu düşünüyorum. Dağhan'ın da bizi seçtiğini düşünüyorum."
Oğlumuzun hastalığının adı hâlâ konamadı
TULUHAN TEKELİOĞLU
23.04.2009
Özge Uzun
* Suçluluk psikolojisi yaşadım, çabuk atlattım. Kocamla atışmalarımız, bazen bizi 'ayrılabiliriz' noktasına getirebiliyor ama ortak paydamız o kadar güçlü ki. Arada sırada birbirini yiyen ama büyük bir aşkta birleşen, sevgisi bitmemiş bir anne babayız.
* Düşünün Dağhan çiş yapıyor, elimde kurutma makinesi, hem pipisi yanmasın diye tutuyorum, hem alçıyı kurutmaya çalışıyorum
* Dışarı çıktığımızda insanlar ya acıyarak bakıyor, ya görmezlikten geliyor. Bunun ortası yok!
* Dağhan, heyete girdi, rapor Adli Tıp'a gitti. Umudumuz 10 gün sonra Adli Tıp'tan çıkması. Devlet desteği almak için gereken prosedür çok uzun sürüyor.
Volkan Üst
* Bizim için yürüme öngörüsü dört yaş civarı. Çünkü her şeyde çok geride Dağhan. Yürüyüşü, konuşması farklılık gösterebilir. Ama o bizim çocuğumuz. Dağhan'ı aramıza aldığımızda her şeyi unutuyoruz.
* İstanbul'daki doktorlara güvenemiyoruz. Hastasına müşteri gibi bakan çok doktorla karşılaştık bugüne kadar. Ankara'daki doktorlar için önce tedavi, sonra maliyet geliyor.
* Türkiye'de engelli çocuk sahibi ne avukat, doktor anne babalar var ama hiçbiri ortada yok, diyoruz ki; 'Gelin bir yerde buluşalım, sohbet edelim.
Hayat istediğimiz gibi akmaz bazen. Bir anda her şey değişebilir. Önce korkar, tepki veririz. Ardından alışma başlar. Bu safhada içimizdeki 'insan' çıkar ortaya. Onunla barışıksak eğer mutluluğu büyük beklentilerde aramak gereksizdir. Zaten beklentiye de girmeyiz. Tıpkı haber spikeri Özge Uzun ve medya yöneticisi olan eşi Volkan Üst'ün yaptığı gibi... Doğumdan birkaç saat sonra oğullarının başka çocuklardan farklı olacağını öğrendiklerinde hayatın artık kendilerinin istediği yönde akmayacağını anlamışlar. Kabullenip, beklentilerini minimuma çekmişler. Özge Uzun bazı günler haber sunmaya gitmeden önce terapiye gidiyor. Volkan Üst, çocuğunun hastalığı konusunda öyle donanımlı ki, doktorlar referans baba olarak hastalarına onu gösteriyor. 'Mutluluk' diyor Özge Uzun, 'bizim için Dağhan'ın alçıdan çıktığında ellerini ilk çırpmaya çalıştığı andı. Çalışmaya diyorum çünkü denge problemi vardı, ellerini denk getiremiyordu. İlk ağlaması da en büyük mutluluktu. Çünkü Dağhan bebekken hiç ağlayamadı. İnşallah, kendi kendine, kaşığı ağzına götürdüğü anları da göreceğiz." Özel bebekler için bir grup açtılar. İlgilenenlere: ozelbebekler@yahoo.com
- Oğlunuzda bir problem olduğunu ne zaman fark ettiniz?
- V.U: Doğumdan bir saat sonra. Doktor beni yanına çağırdı. 'Bir sigara ister misin?' diye sorunca yolunda gitmeyen bir şey olduğunu anladım. Önce parmaklarının yapışık olduğunu, iki kalçasının çıkık olduğunu, eklem gevşekliği problemi olduğunu söyledi.
- Eşinize bu haberi ilk siz mi verdiniz?
- V.U: Benim için önce Özge'dir. O gücü bulamadım kendimde. Kayınvalideme söyledim ilk. Çok üzüldü. Eski hemşire kendisi. Hastalığın tam olarak ne olduğunu anladıktan sonra Özge'ye söylemenin daha doğru olduğunu düşündük..
- Ö.U: Hissetmiştim. Dağhan hiç ağlamıyordu. Hastanede ikinci günüm, doktorum, yanında bir psikolog, içeri girdiler, anlatmaya başladılar... Krize girdim. Gözyaşlarımı tutamıyordum. Dağhan'ın hastalığının adı hâlâ konamadı, adı yok. Doktorlar 'FG sendromu olabilir,' diyor. İnternetten araştırıyorsun, Türkiye'de bununla ilgili bir şey yok. Anladık ki eğer FG ise Dağhan, Türkiye'deki tek kayıtlı vaka.
- Neden konulamıyor tanı?
- V.U: O kadar çok anomalinin üst üste geldiği vaka neredeyse hiç yok. Şu an Dağhan'ın anomalilerini gösteren kayıtlı başka çocuk yok.
- Ö.U: Dağhan 22 günlüktü. Bir ortopedist, "Hiçbir zaman yürüyemeyebilir," diye yalan yanlış konuşunca sütüm kesildi. Çok doktor gezdik. Çok tecrübe kazandık. Baltalimanı Kemik Hastanesi'nde tedaviye alındı. İki bacağı, altı ay, göğsünden parmak ucuna kadar alçıdaydı. Düşünün Dağhan çiş yapıyor, benim elimde kurutma makinesi, pipisi yanmasın diye elimle tutuyorum, alçıyı kurutmaya çalışıyorum, ister istemez evin her tarafı, çiş kokuyordu. Bir sürü yöntem bulmaya çalıştık. Annem dahiyane bir fikir buldu. Alçı ıslanmasın diye kadın pedi koyduk. Doktor Ayşegül Hanım da hatta onun fotoğraflarını çekti, kendi hastalarına tavsiye etti..
- V:Ü: Alçının açılacağı gün. Ayşegül Hanım otoriter biri. Aldı eline röntgeni. "Bu iş bitmiştir," dedi. Boynuna atladık sevinçten. Hiç çok kötü senaryoları düşünmedim. Hep küçük hedefler gibi baktım. Kalça çıkığı var, geçti. Kalp sorunu var, ameliyatla geçti. El yapışıklığı geçecek. Planlarımız bir sene sonrası için değil. Haftalık, hep böyle adım adım... Biz orta vadede belirli şeyleri kabullenerek gidiyoruz ki, daha sonra büyük hayal kırıklıkları yaşamayalım.
- Dağhan neleri yapabiliyor?
- V.U: Artık desteksiz oturabiliyor, objeleri daha net ayırıyor. Basit kelimeleri söylüyor. Ama mesela bizim için yürüme öngörüsü dört yaş civarı.
- Ö.U: İnsanlar beni ajitasyon yapmakla eleştirdiler. Çocuğumu anlatarak insanlardaki acıma duygusunu ortaya çıkarıyormuşum. Çok sinirlendim, biz utanmıyoruz ki çocuğumuzdan.
- V.U: Her yere götürüyoruz. Alçılıyken de bir bebek normal bir hayat yaşayamaz mı?
- Ö.U: Dağhan'ı dışarı çıkardığımızda o bakışlar çok enteresandı. İnsanlar ya acıyarak bakıyorlar ya da görmezlikten geliyorlar. Bunun ortası yok..
- V.U: Ama görmezlikten gelenlerin sayısı daha yüksek.
- Ö.U: Bizim gibi o kadar çok aile var ki, onlarla diyaloğa girmeye çalıştım, ama çoğu da eğitimli aileler olmalarına rağmen yanaşmadılar. Çocuklarını saklıyorlar.
* Suçluluk psikolojisi yaşadım, çabuk atlattım. Kocamla atışmalarımız, bazen bizi 'ayrılabiliriz' noktasına getirebiliyor ama ortak paydamız o kadar güçlü ki. Arada sırada birbirini yiyen ama büyük bir aşkta birleşen, sevgisi bitmemiş bir anne babayız.
* Düşünün Dağhan çiş yapıyor, elimde kurutma makinesi, hem pipisi yanmasın diye tutuyorum, hem alçıyı kurutmaya çalışıyorum
* Dışarı çıktığımızda insanlar ya acıyarak bakıyor, ya görmezlikten geliyor. Bunun ortası yok!
* Dağhan, heyete girdi, rapor Adli Tıp'a gitti. Umudumuz 10 gün sonra Adli Tıp'tan çıkması. Devlet desteği almak için gereken prosedür çok uzun sürüyor.
Volkan Üst
* Bizim için yürüme öngörüsü dört yaş civarı. Çünkü her şeyde çok geride Dağhan. Yürüyüşü, konuşması farklılık gösterebilir. Ama o bizim çocuğumuz. Dağhan'ı aramıza aldığımızda her şeyi unutuyoruz.
* İstanbul'daki doktorlara güvenemiyoruz. Hastasına müşteri gibi bakan çok doktorla karşılaştık bugüne kadar. Ankara'daki doktorlar için önce tedavi, sonra maliyet geliyor.
* Türkiye'de engelli çocuk sahibi ne avukat, doktor anne babalar var ama hiçbiri ortada yok, diyoruz ki; 'Gelin bir yerde buluşalım, sohbet edelim.
Hayat istediğimiz gibi akmaz bazen. Bir anda her şey değişebilir. Önce korkar, tepki veririz. Ardından alışma başlar. Bu safhada içimizdeki 'insan' çıkar ortaya. Onunla barışıksak eğer mutluluğu büyük beklentilerde aramak gereksizdir. Zaten beklentiye de girmeyiz. Tıpkı haber spikeri Özge Uzun ve medya yöneticisi olan eşi Volkan Üst'ün yaptığı gibi... Doğumdan birkaç saat sonra oğullarının başka çocuklardan farklı olacağını öğrendiklerinde hayatın artık kendilerinin istediği yönde akmayacağını anlamışlar. Kabullenip, beklentilerini minimuma çekmişler. Özge Uzun bazı günler haber sunmaya gitmeden önce terapiye gidiyor. Volkan Üst, çocuğunun hastalığı konusunda öyle donanımlı ki, doktorlar referans baba olarak hastalarına onu gösteriyor. 'Mutluluk' diyor Özge Uzun, 'bizim için Dağhan'ın alçıdan çıktığında ellerini ilk çırpmaya çalıştığı andı. Çalışmaya diyorum çünkü denge problemi vardı, ellerini denk getiremiyordu. İlk ağlaması da en büyük mutluluktu. Çünkü Dağhan bebekken hiç ağlayamadı. İnşallah, kendi kendine, kaşığı ağzına götürdüğü anları da göreceğiz." Özel bebekler için bir grup açtılar. İlgilenenlere: ozelbebekler@yahoo.com
- Oğlunuzda bir problem olduğunu ne zaman fark ettiniz?
- V.U: Doğumdan bir saat sonra. Doktor beni yanına çağırdı. 'Bir sigara ister misin?' diye sorunca yolunda gitmeyen bir şey olduğunu anladım. Önce parmaklarının yapışık olduğunu, iki kalçasının çıkık olduğunu, eklem gevşekliği problemi olduğunu söyledi.
- Eşinize bu haberi ilk siz mi verdiniz?
- V.U: Benim için önce Özge'dir. O gücü bulamadım kendimde. Kayınvalideme söyledim ilk. Çok üzüldü. Eski hemşire kendisi. Hastalığın tam olarak ne olduğunu anladıktan sonra Özge'ye söylemenin daha doğru olduğunu düşündük..
- Ö.U: Hissetmiştim. Dağhan hiç ağlamıyordu. Hastanede ikinci günüm, doktorum, yanında bir psikolog, içeri girdiler, anlatmaya başladılar... Krize girdim. Gözyaşlarımı tutamıyordum. Dağhan'ın hastalığının adı hâlâ konamadı, adı yok. Doktorlar 'FG sendromu olabilir,' diyor. İnternetten araştırıyorsun, Türkiye'de bununla ilgili bir şey yok. Anladık ki eğer FG ise Dağhan, Türkiye'deki tek kayıtlı vaka.
- Neden konulamıyor tanı?
- V.U: O kadar çok anomalinin üst üste geldiği vaka neredeyse hiç yok. Şu an Dağhan'ın anomalilerini gösteren kayıtlı başka çocuk yok.
- Ö.U: Dağhan 22 günlüktü. Bir ortopedist, "Hiçbir zaman yürüyemeyebilir," diye yalan yanlış konuşunca sütüm kesildi. Çok doktor gezdik. Çok tecrübe kazandık. Baltalimanı Kemik Hastanesi'nde tedaviye alındı. İki bacağı, altı ay, göğsünden parmak ucuna kadar alçıdaydı. Düşünün Dağhan çiş yapıyor, benim elimde kurutma makinesi, pipisi yanmasın diye elimle tutuyorum, alçıyı kurutmaya çalışıyorum, ister istemez evin her tarafı, çiş kokuyordu. Bir sürü yöntem bulmaya çalıştık. Annem dahiyane bir fikir buldu. Alçı ıslanmasın diye kadın pedi koyduk. Doktor Ayşegül Hanım da hatta onun fotoğraflarını çekti, kendi hastalarına tavsiye etti..
- V:Ü: Alçının açılacağı gün. Ayşegül Hanım otoriter biri. Aldı eline röntgeni. "Bu iş bitmiştir," dedi. Boynuna atladık sevinçten. Hiç çok kötü senaryoları düşünmedim. Hep küçük hedefler gibi baktım. Kalça çıkığı var, geçti. Kalp sorunu var, ameliyatla geçti. El yapışıklığı geçecek. Planlarımız bir sene sonrası için değil. Haftalık, hep böyle adım adım... Biz orta vadede belirli şeyleri kabullenerek gidiyoruz ki, daha sonra büyük hayal kırıklıkları yaşamayalım.
- Dağhan neleri yapabiliyor?
- V.U: Artık desteksiz oturabiliyor, objeleri daha net ayırıyor. Basit kelimeleri söylüyor. Ama mesela bizim için yürüme öngörüsü dört yaş civarı.
- Ö.U: İnsanlar beni ajitasyon yapmakla eleştirdiler. Çocuğumu anlatarak insanlardaki acıma duygusunu ortaya çıkarıyormuşum. Çok sinirlendim, biz utanmıyoruz ki çocuğumuzdan.
- V.U: Her yere götürüyoruz. Alçılıyken de bir bebek normal bir hayat yaşayamaz mı?
- Ö.U: Dağhan'ı dışarı çıkardığımızda o bakışlar çok enteresandı. İnsanlar ya acıyarak bakıyorlar ya da görmezlikten geliyorlar. Bunun ortası yok..
- V.U: Ama görmezlikten gelenlerin sayısı daha yüksek.
- Ö.U: Bizim gibi o kadar çok aile var ki, onlarla diyaloğa girmeye çalıştım, ama çoğu da eğitimli aileler olmalarına rağmen yanaşmadılar. Çocuklarını saklıyorlar.
Haberin fotoğrafları
Yayın tarihi: 25 Nisan 2009, Cumartesi
Web adresi: http://www.sabah.com.tr/2009/04/25/ct/haber,A99DA5FE0ED14EA496B207396846CB67.html
Tüm hakları saklıdır.
Güncel Haberleri
Son Dakika | Ana Sayfa | Yazarlar | Çizerler | Günün İçinden | Ekonomi | Gündem | Siyaset | Dünya | Spor | Hava Durumu | Sarı Sayfalar | Dosyalar | Günaydın | Televizyon | Astroloji | Sağlık | Magazin | Teknoloji | Otomobil | Turizm Rehberi | Emlak | İşte İnsan | Sabah Çocuk | Mobil Eğlence | Detaylı Arama | Cuma | Cumartesi | Pazar | Kültür-Sanat | EGazete | Gazete Reklam | Internet Reklam | Gizlilik Bildirimi | Künye / İletişim | Bize Ulaşın
 |
Copyright © -2009 Tüm hakları saklıdır. TURKUVAZ GAZETE DERGİ BASIM A.Ş. | 
|