Oğlumun bir öpücüğüyle dünyaları fethedebilirim

- Annelik, hayatınızda neyi değiştirdi?
- Evliliğimizin dördüncü yılıydı. Planladığımız ve çok istediğimiz bir zamanda dünyaya geldi Can. Gayet bilinçliydim. Ama ruhen hazır olmak ve beklemek, pratikte yetmiyor. Tahminlerimin çok daha üstünde bir sorumluluk hissettim ve müthiş bir mutluluk yaşadım, yaşıyorum... Çocuk, insanın hayatında tam anlamıyla 'milat'! Kendi şartlarıyla geldi ve hayatımızın merkezine yerleşiverdi. Ondan sonra her şey onun etrafında dönmeye başladı.

- Oğlunuzun hoşuna giden temel özellikleri neler?
- Bunu madde madde cevaplamaktan korkarım! (Kuzguna yavrusu şahin görünür misali). İyi niyetli bir çocuktur Can, şefkatlidir... Adalet duygusunun şimdiden çok gelişmiş olduğunu söyleyebilirim.

- Annelikte sizi en çok yoran ne oldu?
- Zor bir doğum oldu benimki. Altı aylıkken erken doğum tehtidiyle karşı karşıya kaldım. Doğuma kadar yataktan hiç kalkmadan, kolumda serumla hastanede yaşadık Mehmet'le. Psikolojik olarak gerçekten çok yorucuydu; ama o dönemi, Can doğduktan sonra, o zor süreci bile gülerek anlatacağımı biliyordum. Can şimdi sekiz yaşında "Ne kadar sabırsızmışım," diyor bize, eğleniyoruz. Onunla ilgili her türlü yorgunluk, sevgisiyle kıyaslandığında anlamsızlaşıyor.

- Anneliği, anne olmadan önce nasıl tarif ediyordunuz, şimdi bize nasıl anlatırsınız?
- Anne olmadan önce anneliği tarif etme ihtiyacı hissetmedim açıkçası. Ancak şimdi anlıyorum ki, sadece sevmek ve geleceğini düşünmek değil; başka hiçbir duyguyla kıyaslanmayacak kadar farklı bir duygu. Şimdi anne olarak algıladığım, oğlumun bir öpücüğüyle dünyaları fethedebileceğimi hissettiğim, ama o da olmasa hiçbir karşılık beklemeden tüm sevgimi verdiğim tek varlık olduğu... Bu anlamda annemi şimdi daha iyi anlıyorum.

- Vicdan azabı yaşadığınız durumlar oluyor mu, nasıl kurtuluyorsunuz bu duygudan?
- Can'la her şeyi çok güzel paylaşıyoruz. Sadece anne değil aynı zamanda oyun da oynayabilen bir anne olduğumu düşünüyorum. Can'ın da bu paylaşımdan mutlu ve olumlu etkilendiğini gözlemliyorum. Vicdan konusuna gelince, bana göre çocuklar sınırlarını bilmeli. Bu da birtakım kurallarla mümkün. Onun için bu noktada sertleşebiliyorum. Örneğin yemek konusunda oldukça duyarlıyım. Evde ne yemek pişerse pişsin mutlaka mıkırdanmadan yemesini isterim. Hem yemek seçmemesi için hem de daha önemlisi kıymet bilmesi için. Bu uğurda birkaç akşam aç yatmıştı ve yaşadığım vicdan azabını kelimelerle anlatamam. Bu arada tabii ki hâlâ sevmediği yemekler var ama artık mıkırdanmadan yiyor.