İsyanın göz yaşları

Bu maçın tek hikayesi var... Bir baş kaldırışın, kabullenmemenin, teslim olmaya isyanın dakikalarını izledik aslında.
Karşılaşmanın daha 9. dakikasında 2-0 yenik duruma düşen ama sırtını yere vermeden direnenlerin öyküsünü yazmak, anlatmak gerekiyor.
Hiçbir Türk takımı, böylesine küçük görüldüğü bir karşılaşmayı, bu kadar başı dik ve inançlı oynamadı. Elinden bu kadar kaçırdığı avantajı yine yakalayıp, tekrar güce dönüştürmedi, ipleri elinde tutmak adına bu kadar enerji üretmedi. Sevilla karşısında 2-0, sonrasında 3-1 yenik duruma düşüp, her yumrukta yere devrilip, sonra hiç bir şey olmamış gibi ayağa kalkmak ve savaşmaya devam etmek her takıma ait bir özellik değil.
Böylesine bir statta, rakibin her şımarıklığına onay veren bir hakemle oynayıp da, saygıyı hak etmek Fenerbahçe'nin gerçekte başardığı... Birlikte olduklarında, akıllı davrandıklarında, yardımlaşıp koştuklarında neler yapabileceklerini öğrendiler ve bunu tavizsiz uyguladılar.
Alex'in komutanlığında devamlı pusuda bekleyip, istediklerini alacakları ana kadar sabırlı kaldılar. Aurelio rakibin her atağında duvar olmayı başardı. Uğur Boral ilk maçtaki gibi etkili ve ürkütücü deparların sahibiydi. İki golün sahibi Deivid, aynı zamanda koca bir yürek taşır gibiydi. İlerigeri koştu, oyunu sahiplendi.
Elbette hata yapacaklardı. Ama karşılarında bu hataları affetmeyen bir takım buldular. Sonrasında hatasız kaldılar, skoru tuttular, sırayı rakibe devrettiler.

İSYAN GENLERİNDE VAR
İspanya'da şok yaşanıyor, 9'uncu dakikanın alaylı gülüşlerini taşıyan dudakların, daha sonra nasıl ısırıldığını izliyorduk. Avrupalı Fenerbahçe'yi öğreniyordu. Adama çarşambayı gösterip, perşembeden mahrum eden bu delikanlıların 100 yıl önceki büyükleri, koca bir devleti kurmak için kanlarını döküyorlardı.
İsyan, Fenerbahçe'nin genlerindeki en kuvvetli DNA'dır. Her şey değişir, tek değişmeyen bu inattır. Bunu önce işgalciler öğrendiler. Bundan sonrası için sıraya girsinler.