Sosyete olsun olmasın terbiye ve sevgi önemli

Geçmiş zamanda Suadiye, Deniz Kurbanzade için aşk demekmiş. 624 sayfalık kitabında da bu aşkı anlatıyor zaten. Kendisi cemiyet hayatının tanınmış simalarından ya, röportajın sonunda artık birbirimizi az da olsa anlamış olmanın getirdiği rahatlıkla takılıyorum kendisine; "Sosyete deyince akla şatafat gelir ne de olsa, siz de maşallah sayfa sayısı şatafatlı 'tuğla' gibi bir kitap yazmışsınız..." Gülerek açıklıyor durumu, biraz da mahcup; "Ben A4 sayfa sayısını hesaplayamadım, acemilikten tabii. 350 sayfa yazmışım, bu yüzden kocaman kalın bir kitap oldu." Kitaptaki her bölümün başında Deniz Hanım'ın albümünden birer fotoğraf bulunuyor, kitabın sonunda da fotoğraf kareleri devam ediyor. Çocukluktan, genç kızlığa ve günümüze değin uzanıyor bu kareler; tabii çoğunluğunu aşkı Firuz Bey'in bulundukları oluşturuyor.

KIZIMIN DESTEĞİYLE YAZDIM
Çocukken ailesinin Suadiye'nin neredeyse tamamına sahip olduğu Kurbanzade, dünün cemiyet hayatına dair de ipuçları verdiği kitabında okuyanları başka dünyalarda dolaştıracağını söylüyor. Kurbanzade amacını ise şu sözlerle açıklıyor: "Mümkün olduğu kadar insanlara yetişebilmek istedim. Biraz da hedefim gençlerdi. Belki bazı umutsuzluklar olur, bu değişen dünyamızdaki aşkın yerinin kaybolması gibi... Bunun için de özverilerde bulunmak, değerleri tanımak anlamak, pek de ezilmeden bunları anlatmak istedim. Muvaffak olduğumu da tahmin ediyorum. Hiçbir zaman muvaffakiyetin tanımı ve sınırı yok tabii ama benim için yeri çok güzel."

* İlk baskı 2 bin adet yapıldı, yayınevinden ikinci baskıyı yapmak için bir haber geldi mi?
Tahmin ediyorum gelecek. Bu gidişle öyle olacağını söylediler.

* Galiba başka kitaplar da yazacaksınız...
Öyle geliyor. İnsanın hayatından geçen olaylar ışık tutuyor. Bunda tabii kurgu yok, bu gerçek bir anı kitabı; hatıralarıma göre sıralama var. Ama aklımdaki; kurguya yönelik olan bir kitap, daha hayal gücümü kullanacağım.

* Yani 'Bir roman yazabilirim' diyorsunuz?
Evet. Yeter ki sağlığım elversin, en mühimi bu. Yazabileceğimi tahmin ediyorum. Zaten daha evvel de düşünüyordum ama biraz hayat gailesi, biraz çocuk -dadısı olsa da- onunla hep ben ilgilendim, biraz da bazı dönemler yaşadığım rahatsızlıklar engel oldu. Yoksa içimde hep yazardım. Mesela eşimle konuşmalarımı hep farklı neticelerle sonlandırırdım; evlenmeseydik konuşmaların sonu nasıl olurdu diye...

* Yazıyordunuz yani...
Evet not gibi yazardım. Aklıma geldikçe yazardım. Zaten ilkokuldayken de kompozisyonlarım çok beğenilirdi. Ondan sonra da ufak ufak öyküler, fotoromanlar çizerekten yazdım hep; bazılarını Türkçe, bazılarını İngilizce. Fakat annem yazmamı pek istemiyordu.

* Kaç dil biliyorsunuz?
İngilizce, Almanca ve Fransızca biliyorum.

* Anneniz niye yazmanızı istemiyordu?
Yazarken çok duygusal olduğumu görmüş. Ve annem duygusal olmamı istemiyordu.

* Neden?
Duygusallığımı çoğaltırsam mutsuz olurum gibi gelmiş... Gerçi hep bir şeyler yapmamı istedi. Kadınların çalışmasından yanaydı... Onun için kaç kere bunun gibi şeyler yapmak istedim. Kitapta da yazdım; evlendikten sonra çok şeyler yaptım. Evliliğe kadar zaten genç bir kızın o dönemde pek vakti olmuyor. Babamla çalışmaktan ziyade kendim bir şeyler yapmak istedim. Bizim ailede öyle bir şey vardı; rüzgar olmadan denize açılmak! Nasip bu zamanaymış...

* Peki durup dururken mi hayatınızı yazmaya karar verdiniz?
Kızım doğum günümde bir barkovizyon gösterisi hazırladı bana. Oradaki fotoğrafları görünce duygusallaştım. Kendisi de yazmak ister hep. Onun desteğiyle oldu.