Hedef saptırılmamalı

O.M: Efes Cup bir hazırlık turnuvasıydı. Oyuncuları orada duygusal gördüm. Mesela Hırvatistan maçında uzunların attığı üçlüklerden sonra, bankın sahaya girmesi ve havlu sallayarak yapılan şovlar gibi. Ben o maçı kazanmamızı zaten istemedim. Çünkü hak etmemiştik. 2005'te de Efes Cup'ta İtalya'yı yenmiştik, 35 yıl sonra kazandık diye büyütüldü. Eninde sonunda hazırlık maçları. Seyircinin kazanmamızı istemesi normal. Ama İspanya'da oynayacağımız ortam İzmir'e hiç benzemeyecek. Bir kere tribünler bizden olmayacak. İzmir'de oyuncularda gördüm ki sanki o maç her şeyin sonu, mutlaka kazanmalılar. O turnuva bizim için hedef turnuva gibi oldu. Ama bu bir kusur değil. Her oyuncu bunu düşünebilir. Bu normal bir şey ama buraya getirilmemeliydi. Seyircinin de etkisiyle gerektiğinden fazla önem verilmiş gibi hissettim.
M.B: Oraya gelen birçok seyirci bence bir hazırlık turnuvası olduğunun farkında bile değildi.
Ç.Y: Japonya'da seyircimiz bile yoktu. Üç gazeteci, 5 tane aşcı vs hemen orada toplandı. Seyircimiz olup olmamasının ötesinde o havayı yakalarsak bu ortam takımıda iyi yönde etkiliyor.

AVERAJA DA DİKKAT
M.B: Şans faktörü bu tip turnuvalarda çok önemli bir olay. Ben bunları yaşadım. Umarım hiçbir zaman başımıza gelmez ama mağlubiyetlerde Türkiye'nin sayı farkına çok dikkat çekmesi lazım. Bu tip turnuvalarda bir tek sayı sizin yerinizi değiştirebiliyor. Litvanya'yı yendiğimiz zaman Milli Takımımız'ın diğer maça (Almanya) çok daha farklı çıkacağına inanıyorum. Litvanya'yı geçersek ondan sonrakileri düşünmek lazım. Eğer kaybedersek de en az farkla kaybetmeliyiz.