Tanrı bakışlı şehit çocukları

Bundan bir yıl önceydi. Ankara Kocatepe'de Güneydoğu'da şehit olan bir askerin cenazesinde sessiz sedasız bir köşeye çekilip acılı aileyi izlemiştim. Hep çok zor olmuştu bu törenleri gazeteci olarak izlemek. Habere gidip, sonra da dünyanın en masum ifadesi ile biraz sonra babalarını son yolculuğuna uğurlayacak şehit çocuklarıyla karşılaşmak. O yüzden, bu cenazelere doyasıya ağlamak için vatandaş olarak giderim. Şehit Yarbay Alim Yılmaz'ın eşi Firdevs Yılmaz'ın ağlamaması için söz verdirdiği oğlunun gözyaşlarını tutamamasını, 'Yeni ayakkabısı ayağını sıkıyor da, ondan ağlıyor' diye açıklamaya çalışmasına ağlamak için. En acısı ve zoru da, hiçbir şeyden haberi olmayan ama gözleri ile size hayatınızda duyamayacağınız derinlikte şeyler söyleyen o küçücük çocuklarla göz göze gelmektir. Sorular sorar. Çünkü onlar, bir yazarın dediği gibi, o an artık 'tanrı bakışlı çocuklar' olmuşlardır. Tıpkı geçen cuma mayın patlaması ile kaybettiğimiz Binbaşı Murat Özyalçın'ın İstanbul'daki cenazesinde, 4 yaşındaki oğlu Utku'nun annesine sorusu gibi: "Babam neden gelmedi?" Buna kim yanıt verebildi? Başka bir şehit cenazesinde 3 yaşında bir çocuk yanağını babasının bayrağa sarılı tabutu üzerinde yaslamış, naaşın üzerine elindeki oyuncak arabasını sürüyordu. Annesine, "Babam, bu arabanın yenisinden alacağına söz vermişti. Ne zaman gelecek?" diye soruyordu. Bu cenazelerde kalabalığa iyi bakın. Çünkü şehitler o kalabalığın içindedir. Aralarına yeni katılan arkadaşlarını almaya gelmişlerdir. Sonra usulca sıyrılıp, tabutun hemen yanındaki o küçücük çocukların ellerini tutar, başlarını okşarlar. Çocukların bu çok zor sorularına kulaklarına eğilip bir tek onlar yanıt verir. Tıpkı bir masal gibi değil mi? Doğrudur, bazı gerçek hayat hikâyeleri peri masalı gibidir. Bu da Türkiye'nin kanla yazılan peri masalıdır. Kanla yazılan ve bu ülkenin hiç de bunları hak etmemiş küçücük çocuklarına okunan.