Umutlu olmak lazım

Türkiye'ye demokrasiyi çok gören, halkın tercihlerinden açık rahatsızlığını dile getirenlerin gündeme ve ortama hakim olma çabaları giderek artıyor.
Açık ve görünen hedefleri, "halksız bir demokrasi."
Çünkü halkın söz sahibi olduğu bir sistem onları tasfiye edecek. Bunu bildikleri için halkın karar verici, seçici olmasını istemiyorlar.
Onlara göre halk yönlendirilmesi gereken bir sürü.
Halkın aktif olarak devreye girmesinin ülkeyi böleceğini dillendirebiliyor veya "göbeğini kaşıyan adam"ın kendileriyle eşit oy hakkına sahip olmasını kabul edemiyorlar.
Üstelik bunu onlara sattıkları veya satmaya çalıştıkları gazetelerde yapıyorlar.
Niye?
Çünkü maymunun gözü açıldı.
Göbeğini kaşıyan adam artık itilip kakılmak istemiyor. Nasıl giyineceğine, nasıl tüketeceğine, nasıl inanacağına kendisi karar vermek istiyor.
Onlar adına karar verme yetkilerinin ellerinden kaçtığını görenlerin son çırpınışlarına tanıklık ediyoruz.
Onlar için Adnan Menderes de kötüydü, Süleyman Demirel de...
Dün Turgut Özal kabul edilemezdi, bugün Tayip Erdoğan.
Onun için şimdi ellerinde hesap makinesi toplama çıkarma işlemi yapıyorlar.
Halkın elma toplar gibi toplanamayacağını, ne zaman böyle hesaplara girişseler sonucun yanlış çıktığını görmezden geliyorlar.
Nehri terse akıtmak mümkünmüş gibi, küreselleşen bir dünyada demokrasinin, düşünce özgürlüğünün, din ve vicdan özgürlüğünün giderek bir zorunluluk haline geldiğini fark etmiyorlar.
Utanıp sıkılmadan televizyonlara çıkıp darbe çağrısı yapabiliyorlar.
Üstelik bunu ülke insanını birbirine düşürecek bir tarzda yapıyorlar.
Niye?
Çünkü çaresizler.
Tarihin onları bir çöp gibi süpürüp kenara atacağını çok iyi görüyorlar.
Evet, sıkıntılı bir dönemden geçiyoruz.
Demokrasiyi savunduklarına içtenlikle inananların bile bu yolda öğreneceği çok şey var ama umutsuz olmak için bir neden yok.
Geri dönüp baktığımızda tarih bize moral ve güç veriyor.