Bunca entrika kusmalıktır.
Bunca kalleşlik ibretliktir.
Bunca fırdöndülük lanetliktir.

İktidar oyunu oynayan bir yığın yamuk, iktidar odaklarının bizzat kendilerinden kendi küçük iktidarları yahut yamaklıkları için bin bir takla atan iktidar(ar)sızlara kadar; birbirine dolanmış, kâh saç saça kâh baş başa, size adalet, hukuk, hakkaniyet, dürüstlük, doğruluk, yiğitlik, kahramanlık gösterisi yapıyor.
Sonuçta, hepsi boyanmış, hepsi maskeli... Sıkı bir gösteri.
Yerseniz.

Özgürlük, hakikat, sorumluluk, dayanışma, mertlik filan... Hiçbir kıymetleri yok bunların.
Acı olan; bu memlekette milyonlarca mağdurun, mazlumun, sesi kısılmışın, ümüğüne basılmışın, boynu eğdirilmişin hakkını gözetmesi gerekenlerin önemli kısmı, en iyi ihtimalde dahi numara yapıyor.
Kıble, pusula, kerteriz, ilke, yön, ölçü, tutarlılık... Hepsi hikâye.
Siyasetten medyaya.
Bürokrattan gazeteciye.

İktidarın, iktidar didişmesinin yahut iktidar hülyaları ile uşaklıklarının insanı bozduğunu biliyoruz zaten.
İnsanı insan olmaktan çıkarıyor.
Başka bir şey olmuş, dişleri bilenmiş, salyalar akmakta, vicdanı tükenmiş, yalanın bini bin para, akbaba, akrep, yılan halleri işte, zehir zıkkım saçmakta, tehdit, şantaj, tezgah dünyası içinde hızlı hızlı yuvarlanmalar. Katran ve tüy. Cılk çamur, kokuşmuşluk.
Ne diyeyim.
Çok kızgınım.
Sansüre de, otosansüre de, dayanışmaya ihanete de, sözde cesur yazıların içindeki içten pazarlıklar, küçük hesaplar, büyük nemalar ile ayrımcılıklara da.
40 küsur yıl önce kıpır kıpır Çetin Altan, "Bugün canım yazı yazmak istemiyor" deyip çok şey anlatmıştı. Üstüne bir 40 yıl daha yazdı. Hatta mapustayken bile.
İnadına yazmalı demek!
Bazen işte o canına bile inatla.
Tamam mı!
Gerekirse, tamam elbette.
Gazetecilik harbiden, öyle kalbinden, numarasız, tezgahsız, vicdanın tam içinden özgürlük işidir.