|
Geleceği kurmak
Berlin'de toplanan AB üyeleri zirvesinden çıkan bildiri üyelerin inanç tazelemesi türünden bir metin oldu. AB bugüne dek kendisine rehber bellediği temel ilkelerini, tarihten çıkardığı dersleri tekrarladı ve 2009 yılına dek kendisine yeni bir çerçeve çizeceğini vurguladı. Belki tüm metindeki en önemli vurgu "Açık sınırlar ve hayat dolu bir diller, kültürler ve bölgeler çeşitliliği bizi zenginleştiriyor. Tek başımıza değil ancak birlikte hareket edersek gerçekleştirebileceğimiz birçok hedefimiz var" cümlelerindeki içe kapanmama mesajıydı. Eğer gerçekleşebilir ve inançla peşinde koşulursa tabii.
AB'nin ellinci yaş vesilesiyle kendisini gözden geçirmesi kuşkusuz yararlı . Berlin deklarasyonunun biraz da harcıalem sayılabilecek sözcüklerinin gelecek için bir rehber olup olamayacağı şu an için belirsiz. Bunun gerçekleşmesi ve AB'nin dünyaya başta iklim değişikliği olmak üzere önemli konularda önderlik edebilmesi kendi içindeki sorunları çözebilmesine bağlı. İç politika saikleriyle Berlin'e aday ülkeleri çağırmaktan dahi korkanların ruh haliyle AB'nin bir yerlere gidebilmesi kolay değil.
Hedeflerine ulaşamaz
Toplumların gelecek korkusu içinde yabancı düşmanlığı üretmeye, elde edilmişımlardan vazgeçmemek uğruna her türlü yaratıcılığı veya dinamizmi köreltmeye devam ettiği bir Birlik kendi hedeflerine de ulaşamayacaktır.
Bunun ötesinde AB'nin genelde içe dönük sayılabilecek dar çerçeveli bir bakış açısından kurtulabilmesi de geleceğini kurabilmesi açısından önemli. TÜSİAD Brüksel temsilcisi Bahadır Kaleağası'nın tanımlamasıyla "AB'yi daha geniş fakat aynı zamanda daha etkin işleyen bir siyasal birlik olarak" görenlerin ağırlığının artması gerekiyor. Zira bu grup "AB'nin küresel güç olarak kaderine yön verebilmesi için girişimci, yenilikçi, esnek, çokkültürlü bir Avrupa için çalışıyorlar". Karşılarında ise yerelliğin kavrukluğundan kurtulamayan, daha parlak bir geleceği korkularına rehin edenler var.
Bu bağlamda da ilk akla gelen konu AB'nin bir bütün olarak jeopolitik tasavvura sahip olmaması. Türkiye konusu da tam bu noktada AB'nin en çetin sorunu olarak kendisini gösteriyor. Toronto Üniversitesi'nden Jef Kopstein AB seçkinlerinin "içe dönük çokkültürlülükten rahatsızlık duyan ve sürekli bir sonraki seçimin sancılarını duyan" bir görünüm sergilediklerini vurguluyor. "Bu davranışla Türkiye'ye hayır demenin daha genişanlamlarını da kavrayamıyorlar".
Almanya çaba gösteriyor
Aslında Türkiye ile AB arasında ilişkiler
bürokratik düzeyde iyi ilerliyor . Alman dönem başkanlığı ilişkilerin sürmesi için gayret gösteriyor. Kıbrıslı Rumların inadının kırılması konusunda mesafe kaydediyor. Ancak her şeye rağmen ilişkilerde gelecek açısından bir belirsizlik olmadığını, AB'nin Türkiye'yi üyeliğe almak konusunda gerekli iradeyi mutlaka göstereceğini söylemek de mümkün değil.
Türkiye'de ise AB üyeliğinin siyasi sahibi yok gibi . Ülke aslında AB ile ilişkilere duygusal yaklaşma lüksüne sahip değil. AB'nin Türkiye ile ilişkileri koparmama konusunda gösterdiği hassasiyet, kendi çıkarlarının yansıması. Türkiye'de yapılması gereken, ülkenin çıkarları, toplumun refahı ve barış, huzur içınde yaşama hedefleri açısından AB sürecine bakmaktır. Bu hesap doğru yapıldığında sürecin ve üyeliğin ülkenin çoğunluğunun çıkarına olduğu da açıkça ortaya çıkacak.
Kendine güvenen, zengin ve barış içindeki bir Türkiye'ye ise, hele enerji arzı konusunda merkezi bir konuma geldikten sonra, AB'nin hayır diyebilmesi çok zordur .
|
