|
 |
 |
 |
|
 |
|
Evin kapısını Öztürk'ün kızı açtı. Yaptığımız konuşma kısa ve netti: Babamı kaybettik ama turp gibi ayaktayız.
Kalbinden bıçaklanarak öldürülen imam Bayram Ali Öztürk'ün Fatih Çarşamba'daki evini ziyaret etmek istiyoruz. Çarşambaya gitmek için yola çıkarken bile tedirginliğimiz başlıyor. Hem "yabancı"ların sevilmediği bir semte gidiyoruz, hem de acılı bir eve... Çarşamba'ya girdiğinizi anlamak için herhangi bir tabelaya gerek yok, insanlardan çok kıyafetleri takılıyor gözlerinize... Hayatımda ilk kez başımı kapatıyorum, kimse kapat demediği halde... Çarşamba'nın ara dar çıkmaz sokaklarından birinde oturuyor Öztürk ailesi. Olayın üzerinden bir hafta geçmesine rağmen eve taziye ziyaretleri sürüyor.
KAPIYI
KIZI AÇTI
Ben de kapıyı çalıyorum, "acılı bir zırhla" karşılaşıyorum. İmam Öztürk'ün kızı... Anne Öztürk ise rahatsızlandığı için ziyaretçilerin karşısına çıkamıyormuş. Erkekler, taziye için evin karşısında bulunan alt geçitteki pasaja giriyor ve buradaki akrabalarla oturuyor. Eve sadece kadınlar girebiliyor, Kur'an okuduktan sonra çıkıyor. Evin içinden Kur'an sesi yükselirken, sokakta ise tedirginlik hakim. Konuşmaya başlıyoruz.
HABERLERE KIZGIN
Gazetelerde yazılan haberlere kızgın; "Babanızı kim öldürdü" soruma "Meczubun biri öldürdü. Cemaat kavgası yok" yanıtını veriyor. "Taziye için kimse aradı mı?" diye sorduğumuzda ise sinirleniyor, "Kimse aramadı. Babamızı kaybettik ama turp gibi ayaktayız" diyor. Biz konuşurken kızın etrafı aniden kalabalıklaştı ve çevresi sarıldı. Konuşmak imkansız hale geldi. Sardıkları bizdik aslında. "Başsağlığınıza gelmiştik" diyecek olduk. Demir kapı yüzümüze kapandı. Duyduğumuz son söz, bizi "sınır"ların dışına ittiriyordu: "Başsağlığınızı kabul ettik, tamam artık gidin buradan."
SİBEL HÜRTAŞ - ANKARA
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
