 |
| Genç olmanın dayanılmaz ızdırabı üzerine bir film
|
|
"Noi Albinoi-Buzdan Hayaller"i sevmiştim. Gerçi filmi yeregöğe koyamayan kimileri kadar değil ama İzlandalı Dagur Kari bizlere o soğuk ülkeden gelen ikinci filmiyle, yönetmen kişiliğini artık tam olarak kanıtlıyor. Kari bize hep çevresindeki insanları, yakından tanıdığı kişileri mi anlatıyor? Bir diğer deyişle İzlandalılar hep onun kahramanları gibi mi? Eğer öyleyse bu ülkenin tümüyle 'Fellini'yen' kişilerle dolu bir harikalar ülkesi olduğuna hükmetmek gerek. Harika, ama insanlarını garip davranışlara iten hüzün, yalnızlık ve iletişimsizlik duygularını düşünürsek, aynı zamanda ürpertici. Fellini'yen dedim. ama örneğin vergi dairesindeki diyalog veya sokaktan geçen filler gibi sahneler Fellini'yi düşündürse de, bu soğuk iklim insanlarının Akdeniz insanlarına pek benzer yanı yok. Duvar ressamı Daniel, en yakın arkadaşı 'büyükbaba' lakaplı doktor, içine dönük Tejs veya pastanede çalışan uyuşturucu sorunlu Franc gibi kişiler, tam anlamıyla toplumun kıyısında yaşayan marjinaller, uyumsuzluk hastalığı çekenler veya filme verilen Oğuz Atay'dan ödünç alınmış güzel adla 'tutunamayanlar'. Ve film de bir ölçüde onların büyüme, yaşam sorumluluğu yüklenme ve iletişime geçme hikayelerinden başka şey değil. Aynı zamanda, birbirlerine yaklaşma, birbirlerine tutunma ve böylece hayata karşı direnme serüvenlerinin de öyküsü. Yönetmeninin -tek bir plan dışında- siyah-beyaz çekmeyi seçtiği bu film, daha çok, farklı bir sinemayı seven, yaşlarına özgü bir arayış içinde olan ve yaşama karşı savaşlarını henüz kazanmamış genç bir seyirci için...
TUTUNAMAYANLAR * * *
(Vokshne Mennesker)
Yönetmen: Dagur Kari
Senaryo: D. Kari, Rune Schjott
Görüntü: Manuel Alberto Clara
Oyuncular: Nicolas Bro, Jakob Cedergren, Tilly Scott Pedersen, Morten Suurballe
İzlanda-Danimarka ortakyapımı.
|
