|
 |
 |
 |
 |
|
'Karım kendi derdini unuttu'
Ardı ardına iki ameliyat olan Kazım Kanat, eşinin koltukaltlarındaki yumruları göstermek için gittikleri hastanede bağırsak delinmesinden bir kez daha bıçak altına yattı k.
Karım bir gün hep gizlediği bir konuyu söyledi; - Koltuklarımın altında yumrular oluştu. Doktora gittik: Kötü haber!... Kanser bulguları var... Kadıncağız benim derdimle uğraşıyor. Şimdi de kendi derdi ile uğraşacak. Tek kelime ile sinir bozucu bir durum. Kadıncağız meğer ben üzülürüm diye bana bir şey söylemiyor. Benim de durumum felaket. Ben de o üzülmesin diye karıma bir şey söylemiyorum. Yorgunum, bitkinim, ateşim var. Üstelik başım dönüyor, midem bulanıyor. Karıma dedim ki: - Doğan Ağabey Şişli'de bir hastanede bize randevu ayarlamış. Şu senin koltukaltlarındaki yumruları tetkik edecekler. Kalktık gittik!.. Hanım arabayı park ederken ben neredeyse ayaklarımı sürüyerek hastaneye girdim. Kapıda beni karşılayan Doğan Ağabey'e tek kelime söyledim: - Ölüyorum!.... Gözlerimi açtığımda ameliyathanedeyim. Ne olur olmaz diye beni oraya getirmişler. Ama, ne olduğu anlaşılamıyor. Karım kendi derdini unutmuş, benimle ilgileniyor. Gelen her doktor başka bir şey söylüyor. "Çözüm nedir?" diyorum herkes şaşkın. Ben ise ateşler içinde gittim, gidiyorum.
BAĞIRSAKLARIM DELİNMİŞ
Moralim ilk kez sıfır noktasında. Odaya çıkardılar. Banyoya girdim, duş aldım. Bir de ne göreyim. Bunu nasıl anlatsam ki... Ben Kolostomi hastasıyım ya... (Kolon kanseri olanlar ömür boyu bu sorunla yaşarlar.) Duşta attığım çığlığa hanım koşuyor. Bağırsaklarım delinmiş. Vücudumun içine pislik akıyor. Derhal Şenol Carıllı'yı arıyor... Ali Emre hocayı arıyor. Ama ortada çok ciddi bir sorun var. Bir hastaneden, öteki hastaneye gitmek yasal açıdan mümkün değil. Hayda!..... O hastanedeysen, orada tedavi imkânı varsa orada kalacaksın. Bu içinden çıkılmaz bürokratik sorunu çözüyorum. Diyorum ki: - Böyle bir yasa varsa şu yasa da var. O da 1961 Amsterdam Anlaşması'na göre hastanın doktor seçme hakkı. (Doktorun hasta seçme hakkı yok. Ne iyi ama..)
NE OLUR.. BİR YUDUM SU..
Herkes şaşkın. Ben, "Benim doktorum Amerikan Hastanesi'nde" diyorum. Bu arada Amerikan Hastanesi'nden ambulans gelmiş bile. Apar topar ameliyathane... Beş saat süren ameliyatta, kemoterapi ilaçları yüzünden delinen bağırsaklarım dikiliyor. Her şey iyi güzel de inanılmaz acı çekiyorum. Tek isteğim su içmek. Ama yasak. Üstelik 15 gün yasak. (Damardan serum alıyorum. Vücudum için sorun yok. Sorun kafada!.) Ben de kafaya takmışım suyu... Sanki çöldeyim. Diyorum ki iyileşince TSYD havuzuna gireceğim ve su içerek boğulacağım... Bu halimi gören herkes teselli peşinde. Karım su şişelerini yastığın altına koydu. Dönerken onların sesini duyuyorum. Bazen de banyoda musluğun sesini açıyor. Su sesini dinleyerek hasret gideriyorum. Bu formülü kilo düşen güreşçilerde görmüştüm. Polonya'daki bir şampiyonada güreşçiler banyodaki tüm suları açmışlar, sonrada uyuyakalmışlar. Oteli de su basmıştı. Bir gün su diye inliyorum, baktım terimi silen kızım Esra, (Oğlumun kız arkadaşı. Artık o aileden biri oldu) "Babacığım bir karar aldım" dedi. "Hayrola" dedim. "Sen iyileşirsen Galatasaray'ı bırakıp Beşiktaşlı olacağım." Yavaşça doğruldum; "İyileştim" dedim. O günden sonra Esra sıkı bir Beşiktaşlı!...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
