|
Attila İlhan
 Bazı insanların öldüğüne inanmak istemezsiniz. Onlar hep vardırlar. Siz görmeye gidemiyorsunuzdur. O her zamanki yerinde duruyordur. Attila İlhan da öyle. Sıkıldığımızda, sıkıştığımızda arar, yardımını isterdik. Her defasında rahatlatır, önümüzü açar, yol gösterirdi. Bazen çekinirdik rahatsız etmeye, aradan biraz zaman geçmesini beklerdik. Yine öyle avutacağız kendimizi. O yine her zamanki yerinde, yine çalışıyor, yine üretiyor ama rahatsız edilmek istemiyor, diyeceğiz. Artık kitaplarını okuyarak yolumuzu bulacağız.
|
