|
|
|
|
|
|
'Bencil'in gelişimi!
Kişisel gelişim için sevgi ve şefkat kadar önemli başka ne olabilir? Eğitimin katkısı da gözardı edilmemelidir! Ama en önemlisi paylaşmayı bilmektir.
Bencil yalnız olarak doğmuştu. Yaşama gözlerini açarken çok büyük sıkıntıları vardı. Aç, güçsüz ve çaresizdi. Fakat bunu anlatacak çok güçlü bir silahı vardı elinde: Gözyaşları! Önce 'şefkat' daha sonra da 'sevgi' ile tanıştı. Her ikisi de onu hemen kollarına almışlar, giydirip ısıtmışlar, karnını doyurmuşlar, şarkılar söyleyip uyutmuşlardı. Onun tüm kaprislerine içten bir sıcaklıkla göğüs geriyordu onlar. Bencil şımarıktı. Onu dizginleyip uslandırmak oldukça güçtü. Bu yüzden bir süre sonra 'eğitim' devreye girdi.
ARKADAŞ OLDULAR Bencil oldukça asiydi. Bir süre dirense de 'eğitim'in tatlı dili ve nezaketi onu gitgide 'eğitim'e doğru çekti. Ama yine de Bencil ara sıra ortadan kaybolup oyun denen eğlenceye kendini atıyordu. Artık ona benzeyen öteki bencillerle tanışıp arkadaşlık etmeye başlamıştı. Küçük Bencil, öteki bencillerle zaman geçirdikçe birlikte 'neşe'yi ve 'paylaşma'yı tanımaları fazla zaman almadı. Bencil; sevgi, şefkat, eğitim ve paylaşım'ın arasında büyümeye devam ediyordu. Onlarsa aralarında hep 'mutluluk' denen birinden söz ediyorlardı.
'O SENİN İÇİNDE...' Bencil dayanamadı bir gün ve 'eğitim'e "mutluluk nedir?" diye sordu. Eğitim "Mutluluk senin içinde" dedi. "Yeter ki onu duyumsa. Öyle bir duyumsa ki çevrendekilere de yayılsın. Yalnız unutma onu korumak biraz da senin elinde. Mutluluk biraz da çaba ve özveri ister. Ama inan bu hepsine değer." Bencil o anda içinde mutluluğu duyumsadı. Sımsıcaktı ve hiç de sandığı kadar uzakta da değildi. Mutluluk kendi içinde ve yanıbaşındaydı. Başından bu yana hep tek başına olduğunu sanıyordu ama aslında hiç yalnız değildi. Özellikle 'sevgi' ve 'şefkat' onu hiçbir zaman yalnız bırakmamış, her zaman destek olmuşlardı. Nasıl olup da şimdiye dek bunları düşünememişti. Şimdi 'sevgi' ve 'şefkat'i içinde ta derinden duyumsuyordu. Öyle güzel bir duyguydu ki bu...
YAŞAMA ATILDI Bencil daha sonra öteki bencilleri ve paylaştıklarını düşündü. Neşelenmişti işte o an 'eğitim'le göz göze geldiler. Eğitim ona gülümseyerek "Artık senin benimle bu en son günün" dedi ve devam etti: "Bencil, her şey için teşekkür ederim, eğitimini başarıyla tamamladın. Sen tanıdığım en başarılı öğrencimdin. Keşke herkes senin gibi olsa. Bundan sonra seni 'yaşam'ın kollarına atıyorum. Artık sana 'insan' diyeceğiz." İnsan hiçbir zaman 'eğitim'i ve onun kendisine verdiklerini unutmadı. Yaşam'a koştu; artık aldıklarını tek tek yaşama verme zamanı gelmişti. Artık 'paylaşma' zamanıydı. Sevgi ve şefkat ise onunla birlikte mutlulukla yaşamdaki öteki insanlara gülümsüyordu. (kigem.com)
Sema Kumbaracı
|
|
|
|
|
|
|
|
|