Açılım

Bu ülkeyi çok sevdiklerini söyleyip yazanların bir kısmı galiba bu ülkenin insanlarını pek sevmiyor. Vatandaşların feryadını sona erdirmeye yönelik bir açılıma verilen tepkilerin bazılarını değerlendirirken başka bir sonuca varmak güç. Başbakan Erdoğan'ın İzmirli şehit ailelerini ziyaretinden sonra, aile temsilcilerinden biri şu mealde sözleri dile getirmişti: "benim ocağıma ateş düştü, başka ocaklara düşmesin diye atılacak her adımı desteklerim".
Kendilerine o ateşin değmeyeceği kanaat önderlerinin bazıları içinse bu insanca dileğin kendi mutlakları yanında bir hükmü yok. Her gün bir veya birkaç aileyi yakan ateşin ülkeyi bir yangın yerine döndürecek ölçüde azgınlaşmasından yarar umanlar bile var bunların arasında. Etnik milliyetçiliği körüklemek, savaşı canlandırmak, demokratik hakları kısıtlamak derdindeler.
Başbakan Erdoğan'ın "Türkiye Cumhuriyeti vatnadaşlarının ortak sorunu" diye tanımladığı Kürt meselesi hakkındaki açılımının ne ölçüde derinlemesine düşünüldüğü, stratejisinin ne ölçüde iyi hazırlandığı, iktidar partisi tarafından hangi heyecan düzeyinde desteklendiği meçhul. Diyarbakır ziyaretinin kitle katılımı açısından sönüklüğü ise Başbakan'ın kendi partisince ihanet düzeyinde yalnız bırakıldığını düşündürmüyor değil.
Gene de Diyarbakır ziyaretiyle Başbakan Erdoğan uzun süredir kendisi ve partisinin kıyılarında gezindiği veya dalgalarında yüzdüğü katı milliyetçilik siyasetinden vazgeçme kararlılığını gösterdi. Partisinin ve ülkenin bekasının özgürlük alanlarını genişletmekten yana olduğunu idrak ederek bu inancını toplumla paylaştı. Bu bağlamda "Demokratik sürecin geriye doğru işlemesine izin vermeyeceğiz" taahhüdü de, "Bizi birbirimize bağlayan bir bağ vardır. Bu bağ Türkiye Cumhuriyeti vatandaşlığı bağıdır" vurgulaması da Türkiye'nin demokratik geleceği açısından anlamlı, değerli çıkışlardır.

Terk edilmesi gereken ne?
Yaşadığımız tarihsel dönemde Türkiye, sorunlarını eskiden olduğu gibi yok sayarak, ya da yalnızca elde sopayla sindirme imkânına sahip değil. Bu bağlamda Başbakan'ın "Geçmişte yapılan hataları yok saymak büyük devletlere asla yakışmaz. Büyük devlet, güçlü millet kendisi ile yüzleşerek, hatalarını ve günahlarını masaya yatırarak geleceğe yürüme güvenine sahip millet ve devlettir" saptaması yerindedir.
Diyarbakır ziyareti ve bunun öncesindeki toplantılar Kürt meselesinin tanımlanması ve bunun çözülmesine yönelik siyasi yanı ağır basan yaklaşımları gündeme taşıdı. İnisiyatifi sivil otoriteye geçirerek, meseleyi salt devlet güvenliği çerçevesinden toplumsal uyum, vatanadaşlık ve dayanışma çerçevesine taşıdı. Bunun devamında hangi adımların atılacağı, devlet idaresinin bu açılımın ruhuna uygun bir davranışı benimseyip benimsemeyeceği henüz belli değil. Ancak hükümetin devlet aygıtını yanına alma formüllerini yaratacak bir çabayı da göstermesi gerekecektir.
Kürt siyasetini yönlendirenler bu açılımda kendilerinden beklendiği şekilde olumsuz bir performans sergileyerek Fuat Keyman'ın saptadığı bir maluliyetin halen devam ettiğini gösterdi. Kürt siyasi seçkinleri Türkiye toplumunun tümüne yönelik bir bakışa, söyleme, siyaset anlayışına sahip değil. Bu nedenle ve PKK'yi kıble yaptıkları için kendilerini marjinalize ediyorlar.
Demokratik alanı genişletmeye çalışan bir Türkiye'de Kürt seçkinlerinin bir kısmındaki şiddet fetişizmi terk edilmezse, Diyarbakır gezisinin simgelediği açılımın bir çıkmaz sokağa doğru yapılmış olması ihtimali güçlenecektir. Böyle bir sonuçta ise Türkiye'de yaşayan kimsenin çıkarı yoktur.