Gerçek taraftar olduğunuz maç hangisi?

Bendeniz de tiridine bansa kurtarır mı acaba? Yani diyorum Kanaryam'ın şampiyonluğuyla ilgili bir iki satır yazsam yol, su, elantirik olarak döner mi? Yazılmamış bir hikaye kalmış mıdır, bilmediğiniz bir cümle kurabilir miyim acaba?
Bi'bakalım...
Her taraftarın gerçek taraftar olduğu bir "golü" vardır. Aynen Galatasaraylı bir futbolcunun Fener'e gol atıp gerçek Galatasaraylı olması gibi.
Taraftarın golü ise izlediği goldür. Net olarak hatırladığı ilk goldür hatta. Hangi takımı tutarsanız tutun, ilk golünüzü hatırlıyor musunuz?
Benim "gerçek taraftarlık" golümü Şevki Şenlen atmıştı.
Yine bir Galatasaray maçıydı. Yıl 1977. Kanaryam 1-0 sıfır önde Galatasaray tek kale top oynuyor. Maçın sonuna doğru Cemil Turan'ın ince pasını Şevki Şenlen orta sahadan alıp inanılmaz bir süratle rakip ceza alanına kadar götürüp golünü atmıştı. O maçı aynı yaşlarda olan iki kuzenimle izlemiştim.
Onlar da o maçta gerçek Fenerli olmuşlardı. Sonrasında sokağa çıkıp maç yapmıştık. Kim Şevki olacak diye gergin anların yaşandığını iyi hatırlıyorum.
Şevki Şenlen o dönemin Tuncay Şanlı'sıydı. Galatasaray'dan transfer edilmişti.
İlk kez o maçta görmüştüm, sonra, ikinci ve son kez Kupa finalinde. 5-1 yenildiğimiz maçta. Yorgundu ama tutunmaya çalışıyordu. Galatasaray'a attığı golü anlattım. Hoşuna gitti... Gerçi rengini belli etmedi.
Galatasaray'ı mı, Fener'i mi tutuyor sorusunu geçiştirdi utanıp sıkılarak.
Zorlamadım ben de.. Üç beş gün sonra Fener'in şampiyonluğunu göremeden aramızdan ayrıldı.
Pazar gecesi maçı izlerken neden Fenerli olduğumu neden Galatasaray maçlarında nefesimin kesildiğini düşündüm hep.
Gene Galatasaray'ın oyuna hakim olduğu, golü yedik yiyicez endişesinin tavan yaptığı bir maç.
Bakın bir takım yüzüncü yılında şampiyon olduğu için değerine değer katmaz. Galatasaray gibi varını yoğunu ortaya koyarak bir onur mücadelesi vererek büyük olur. Maç sonrası analizler çok mekanik ve ruhsuzdu. Benim izlediğim iki büyük takımın onur mücadelesiydi. Galatasaray'ın hiçbir koşulda teslim olmama savaşıydı ki olmadılar da. Skor kimin umurunda?
Sadece Şevki Abi için bir gol temennisinde bulundum. Sağ olsun Nobre attı. Sonrası bildiğiniz hikayeler cümleler işte. Üst üste ikinci şampiyonluk, Daum kaldı, güle güle Aziz Pierre, artık hedef Avrupa vs, vs...
Biri ekranlarda olmak üzere iki kez gördüğüm bir insanın hayatıma kattıkları bunlar işte. Ivançeviç-Emin-Erol-Cem-Yenal-ŞEVKİ(Oleeeeey)-Önder-Büyük Mehmet-Cemil-Ali Kemal-Tuna...
Ve otuz yıl önceki kadrodan şimdiki kadroya geçen heyecanlı yıllar. Galatasaray'la başlamıştı ve hiç bitmemesi dilekleriyle.