Perde hiç kapanmasın!

Aşağıda okuyacağınız yazıyı, dün öğleden sonradan itibaren Ankara Esenboğa Havalimanı'nda, apronda, bekleme salonlarında, güvenlik kuyruklarında ve uçakta yazıyorum! Ankara'yı sis bastı(!) böyle oldu... Hesaplar karıştı, yazıyı yetiştirmek için ben de telef oldum! Ankara seyahatimden İstanbul'a öğlene doğru varmayı beklerken "sis" her şeyi allak bullak etti ve ben gazeteye ancak akşam saatlerinde gelebildim... Demem o ki elime geçirdiğim her beyaz kağıda karaladığım satırlarda bir hata olursa şimdiden affola! İyi okumalar!.

Ankara Sanat Tiyatrosu 42 yaşında..
Zor yıllar, zor yollar düşünüldüğünde o denli anlamlı hale geliyor ki bu "uzun" 42 yıl..
Önceki gün Ankara'da
AST'ın seyirci koltuklarında "Sabahattin Ali'nin yaşamından ve eserlerinden oyunlaştırılan "Benim Meskenim Dağlardır"a dalıp gitmişken, Ankara Sanat Tiyatrosu'nda izlediğim ilk oyunu hatırladım birdenbire...
Ortaokul yıllarımı, ilk gençliğimi ve sonraki zamanları da...
"403. Kilometre" oyunu mesela.. Daha ortaokuldaydım...
Lise yıllarımdaysa, turneye
Adana'ya gelen AST'tan "Ana"yı, "Güneyli Bayan"ı izlemek kısmet oldu... Hitler Rejiminin Korku ve Sefaleti'ni, Nereye Payidar'ı, anlı şanlı Sakıncalı Piyade'yi, Zengin Mutfağı'nı ve daha pek çok oyunu da ya üniversite yıllarımın kenti İzmir'de ya da (sadece "bir AST oyunu" seyretmek için hafta sonları geldiğimiz) Ankara'da seyreyleyip hafızama nakşettim...
AST, hiç soluk almadan döneme ve hayata uygun oyunları bir bir sahnelerken ve tabii ki pek çok badire atlatırken zaman da gelip geçmiş işte.. Muhtıralar, cuntalar, darbeler, kan ve ateş günleri, dışa açılma, Özal'lı yıllar, "şapkasını alıp yeniden gelen adam"lar, ülkenin doğusunda yaşanan acılar, Avrupa Birliği hayalleri derken AST'ta hiç perde kapanmamış...
AST ya Ankara'ya davet etmiş dostlarını ya da turnelerle sevenlerinin yanıbaşında bitmiş...
Kurucusu, Asaf Çiyiltepe'den sonra Tiyatro'nun Genel Yönetmenliği'ni üstlenen Rutkay Aziz'i 70'li yıllarda sahnelenen Ana ve Zengin Mutfağı'nda ilk kez görüp alkışlamıştım.
Yıllar sonra çok iyi dost olduk, abi kardeşe kadar ulaştık...
İşte önceki akşam, Aziz'in, cesaretle ve titizlikle sahneye koyup oynadığı 'Benim Meskenim Dağlardır'ı tıka basa dolu salonda izlerken de "dostum" adına çok keyiflendim...
Dile kolay, çünkü 42'nci yıldı ve haftanın dört günü sahnelenen oyun, "AST Efsanesi"nin hayatımıza daha bir girdiği 70'li yılların kalabalığını salonlara taşıyordu yine çünkü...
Öyle ya tiyatrocular için boş koltuklara oynamak "kırmızı nokta"tır! Parası pulu, şanı şöhreti, zararı ziyanı bir yana.. "Sahnedeki adamlar" için seyirciyle göz göze temas, gözlerde parıldıyan yoğun ışık ve samimi alkışlar elzemdir... Tiyatrocucunun besin kaynağıdır!
Aksi ise sinir bozucudur! Örnek mi istersiniz! İşte, 42 yıl önceden bir anı, hem de fıkra gibi!
Asaf Çiyiltepe ve arkadaşları, AST'ın ilk kuruluş yılında "Godo'yu Beklerken"i sahneye taşırlar. Ancak ilk gösterimine sadece üç seyirci gelmiştir! 'Godo'yu Beklerken'in oyuncu sayısı ise beş...
Durum, sinir bozucudur ama Asaf Çiyiltepe ve arkadaşları sabırla, selametle ve disiplinle oyunu tamamlayıp, "üç kişilik alkış"ı aldıktan sonra bir sessizlik kaplar salonu..
Çiyiltepe, üç kişilik seyirci kalabalığına(!) hitaben bir konuşma yapar yarı şaka yarı ciddi ve "muhzun sessizlik" bozulur!
"Sakın beğenmedik demeyin! Biz sizden daha kalabalığız. Döveriz sizi!"
Bu hikaye halen anlatılıp durulur tiyatro çevrelerinde..
O günkü kahkaha ve "değerli alkışlar"sa hâlâ, AST koridorlarında yankılanıp durur..
Mülk sahiplerinin de 42 yıldır destek verip özveride bulunduğu, Ankara Ihlamur Sokak'taki o AST salonu ki nice anıların biriktiği, nice oyuncuların yetiştiği emektar bir yuvadır aslında!
Benim Meskenim Dağlardır...
İşte o "ömür törpüsü" salonda geçen hafta ve bir oyun daha sahnelenmeye başladı. "Benim Meskenim Dağlardır'da Sabahattin Ali sahneye taşınmış oldu. Gazete yazıları, romanları ve elbette en yalın ve çıplak ömür yolculuğuyla. (Ne hazindir ki "faili meçhul"den gelen cinayetiyle.) Aldırma Gönül'ü yazdığı Sinop Cezaevi dönemi, polis takibatından kaçışı, en yakın arkadaşı tarafından ihbar edilişi ve meskeni saydığı Trakya dağlarında, bozkırlarında "derin" bir yöntemle cinayete kurban gidişi...
Kısacası bu dönem için çok anlamlı... AST için kırkiki yıllık onura yakışan... AST emektarları için oldukça heyecan verici... Ve Sabahattin Ali için bir selam, saygı oyunu Benim Meskenim Dağlar'dır.
Ellerine sağlık... Nice 42 yıllara...