|
 |
|
SAVAŞ AY
Vurun neşteri
İstanbul Emniyet Müdürü Sayın Celalettin Cerrah. Kusura kalmayın. Dost acı söyler. Sizi insan olarak sevdim. Lâkin Emniyet Müdürü olarak beklentilerimizi gerçekleştiremediniz. Bunu bir gazeteci olmaktan çok, bir yurttaş, bir İstanbullu olarak söylüyorum. Bu kentin asayişi sıfırın altında seyrediyor ne yazık ki. Her yan it kopuk, her yan hırsız, uğursuz doldu. Kentin en önemli merkezlerini madde bağımlıları, çakal çukal tayfası, hapçı, gaspçı, darpçı doldurdu. Özellikle gece saatlerinde 1-2 saat telsiz dinleyen, kendini Pompei'nin son günlerinde sanır. Gece gündüz şehir turları atan. Girilmedik sokak, mahalle bırakmayan biri olarak söylüyorum. İnsanların huzur içinde, ailece dolaşabileceği semtler parmakla sayılabilir. Yasaların eksikliğinden, kadro yetersizliğinden, söz edecekseniz edin. "Haklısın" der geçeriz. Ancak bu koşullarda bile yapılabilecek çok şey var. Sadece simokinle, takım elbiseyle maçlarda, balolarda, "önemli" insanların toplaştığı yerlerde olmayın. Çekin botlarınızı ayağınıza, geçin ekiplerinizin başına 1-2 ay boyunca eve bile gitmeden gece gündüz kenti karış karış tarayın. Uygulamaları bizzat yönetin.
Bu arada Sayın Cerrah. Şimdi vereceğim iki çarpıcı örneğe çok dikkat edin. Ne demek istediğimi çok daha iyi anlarsınız...
1-Pazar gecesini pazartesiye bağlayan sabah saat 03.30 suları. Bakırköy istikametinden gelip Sefaköy'e giren yol. Bazı bölge ekipleri çevirme yapıyor. Taksiler, nispeten eski araçlara "geç geç", marka modeli yüksek araçlara "dur!" Onlar seçim yapmadan kendiliğimden yanaşıyorum sağa. Genç bir polis yanıma geliyor. Tanıyınca kısa bir sohbet başlıyor aramızda.
* Ooo Savaş Abi sen miydin. Buyur geç
* Bir olay mı var, rutin uygulama mı?
* Başka bir şey var abi.
* Nasıl yani? Ne yapıyorsunuz ki?
* Polis şenlikleri var da. Davetiye satıyoruz.
* Anlamadım. Çevirme yapıp davetiye mi satıyorsunuz yani? Kaçtan gidiyor bir davetiye.
* On milyondan veriyoruz abi...
İkinci örnek Neve Şalom Sinagogu önünden. Biliyoruz ki Galata'daki bu tarihi sinagog 80'li yılların ortasında dünya çapında bir acının merkezi olmuştu. İntihar eylemcileri burayı basıp onlarca kişinin ölümüne neden olmuşlardı. O günden bu yana hem devamlı korunan, hem de halen tehdit alan bir yer burası. Önünde ve arka kapısında devamlı koruma polisleri var. Yine pazartesi sabahı. Bu kez saat 07.00 sularında oradan geçiyorum. Ekip arabaları boş. Yolda yürüyen bir bekçi var sadece. Soruyorum
* Nerede çocuklar? Ekip arabaları niye boş?
* Boş değil abi.
* Değil ya. İçinde uzanmış uyuyorlar çünkü. Söyle o kardeşlere uyanık olsunlar. Sonra çekiyorum, benim adım kötüye çıkıyor.
* Peki söylerim. Zaten daha yeni yattılar.
İleri gidip saklanıyorum. Bir faaliyet yok. Beş dakika bekleyip yeniden gidiyorum yanlarına.
* Hani uyandıracaktın?
* Kıyamadım abi.
* Peki ben kıyayım o zaman.
Kameramı çıkarıp çekime başlıyorum. Bekçi telaşlanıyor. Ekip aracına doğru koşup panikle uyandırıyor polisleri. İkisi de hızla kalkıp çıkıyorlar dışarı. Mahmur gözlerini ovuştururken biraz abi fırçası atıyorum onlara
* Evladım niye uyuyorsunuz hassas bölge nöbetinde? Burası zaten netameli bir yer. Burada eskiden olan olay yıllarca yüzümüzü kızarttı bütün dünyada. Nasıl bir polislik bu yaptığınız?
* Haklısın abi ama inanılmaz yorgunuz. Sen devamlı içimizde izliyorsun, nasıl yorulduğumuzu biliyorsun.
İşte böyle Sayın Cerrah. Tekrar söylüyorum ki dost acı söyler. Sizi biraz da sokakta halkın arasında, polislerin başında ve müthiş bir temponun içinde çalışırken görmek istiyoruz. Bu Şehr-i İstanbul'u, bir avuç magandaya, hırsıza, çapulcuya, serseri mayın gibi dolaşan tinerciye-hapçıya teslim etmeyin. Sizi ne halk ne tarih affetmez sonra. Bekliyoruz; vurun neşterinizi Sayın Cerrah...
Haberleri gazete sayfası görüntüsünde okumak için
SABAH e-Medya"ya
tıklayın
|
|
|
|
