Sabah'da çalışanlar, değişik bir umut ve sevinçle de başlayabilirler bu güne... Dinç Bilgin'in tutukluluğu nihayet kalkmış olarak yani...

Dileyelim ki güneş, bekleyiş ve özlemlerin rahat bir nefese dönüşmüş sıcaklığıyla doğsun.

Ayrıca unutmamak da gerekir ki, en üst düzeyde belirlenecek "kesin karar"a kadar, kimsenin suçlu sayılamayacağı ilkesi, Hukuk'un en temel ilkelerinin başında gelir. Yargı sürecinde, tutuklamalı bir uygulama olsa da, olmasa da...

Ne yapmalı ki, Türkiye'de hukuk bilinci de, ekonomik bilinç de; yüzyıllardan süzülmüş bir damıtılmışlığın ortak paylaşımında değil.

Her gün biribirine mi benziyor, diyorsunuz.

Bazen öyle görünse de, her gün farkedilmeyen yeni tohumların gizli filizlenmeleriyle geçer...

Bir de bakarsınız bebeğiniz büyüyor.

Bir de bakarsınız yaşlanıyorsunuz.

Bir de bakarsınız 2002 yılı, gerçek bir mesleği bulunmayan ve kapılandığı kurumlarda kendince geçinmeye çalışanlara, korkunç bir tırpanla geliyor...

Terzilik gibi, marangozluk gibi, doktorluk gibi, su tesisatçılığı gibi, mühendislik gibi, elektrik teknisyenliği gibi v.s., gerçek bir meslek sahibi olarak yaşamak; yahut bir yerlere kapılanarak geçinmeye çalışmak; yahut çeşitli kurnazlıklarla yolunu bulmaya sıvanmak...

Bir de buna yılda ortalama 37 gün çalışan 20 milyon köylü yığınlarını ekleyin...

Hiç kuşkunuz olmasın 21. Yüzyıl, Türkiye'ye özgü bu garip tabloyu kökünden ırgalayacaktır. Ve sanırım başlamıştır da ırgalamaya...

İnsanlar ve özellikle de gençler; yaşadıkları ve yaşayacakları çağın, yerel ve evrensel özelliklerindeki "değişim" dinamikleriyle de, bunların olası rotalarıyla da ilgilenmezler.

Günü yaşamak ve geleceğe dönük bazı hayaller kurmak ağır basar insanlarda.

"Acaba 50 yaşımdan sonra kaç pişmanlığım olacak" konusu, Dünya gündemine de hiçbir zaman girmedi.

Pişmanlıklar genellikle kadere, şansa, başkalarına ait kötülüklerle anlayışsızlıklara bağlandı.

Egemenler ve yönetilenler ayırımıyla gelip geçti kuşaklar.

Oysa evrensel tarih süreci içinde insanların ikiye, daha değişik türde ayrıldığını görüyoruz:

1- Mezarlıklara girenler...

2- Ansiklopedilere girenler...

Mezarlıklara girenler de ikiye ayrılıyor:

1- Zengin olanlar...

2- Zengin olmaya çalışanlarla geçinmeye çalışanlar...

Ansiklopedilere girenler de ikiye ayrılıyor:

1- Kendi didişmeleri içinde yaşayan kitleleri yöneten egemen siyasetçiler...

2- Bilimcilerle yaratıcı sanatçılar...

2-3 yaş arasında çocuğu olan annelerle karşılaştığımda, kendimce onlara birkaç öneri ukalalığında bulunuyorum:

- Hemen çocuğunuzun odasına bir Dünya haritasıyla, çeşitli dallarda Nobel ödülü almış kişilerin listesini asın, diyorum. Ve asla hiçbir açıklama yapmayın küçüklere.. Hepsini odalarının doğal bir parçasıymış gibi görsünler. Bir de yuvarlak bir Dünya küresi koyun bir masaya.. Hiçbir açıklama ve anlatım yapmadan...

5 yaşından sonra farkına varmadan, anadillerini öğrenir gibi özdeşleşmeye başlarlar Dünya haritasıyla da, Nobel listeleriyle de... Ve farkına varmadan öğrenirler; yaşadıkları Dünya, yuvarlaktır ve yaşadıkları çevreden çok, ama çok daha büyüktür. Bir de insanlığın unutamadığı ve ortaklaşa ödüllendirdiği türden, bazı kişiler de yaşamış ve yaşamaktadır Dünya'da.

Küçücük yaşta kökleşmeye başlayan böyle bir bilinç; çok değişik ufuklar içinde, yerel koşullanmaların üstüne çıkmış olarak biçimlendirebilir bir çocuğu... 21. Yüzyıl'ın hızlı değişimlerini yadırgamadan yaşar.

Kendimce iyi niyetli bir ukalalık işte. Kusuruma bakmayın.

Bu gün, yeni bir gün yine... Dileriz sevinenler de çok olsun...