Bir Arap hikâyesinde, kendine aşırı güvenen bir halife anlatılır.
Bu halife kendine, kendi aklına ve duygularına çok güvenir, kendisinin herşeyi bildiğine inanır ve hiç kimseye kulak vermez, dinlemezmiş. Bu aşırı güveniyle iyice acımasız olmuş; fazla bilgisi olmasa bile her olayda kendi başına karar veriyor, insanların hayatlarını haksız yere söndürüyor, olmadık insanları olmadık rütbelere yükseltiyormuş.
Halife çevresindeki insanlarla sürekli iddialaşmayı eğlence haline getirmiş. İddia şartlarını da kendi belirler ve böylece hep kazanırmış. Eğlencesi de kendini biraz daha fazla beğenmesinin bir aracı olduğu için, çevresindeki yağcılar, büyük bir zevkle kaybedecekleri iddialara girermiş.
Halife bir gün sarayın bahçesinde dolaşırken yeni bir bina için getirilmiş büyük tuğla yığınını görmüş ve hemen aklına bir iddia konusu gelmiş: "Hadi iddiaya girelim, ben diyorum ki güneş batana kadar bir insan tek başına bu tuğlaları avlunun karşı alanına kadar taşıyamaz..."
Buna karşı iddiaya girmenin anlamsızlığını düşünenler gözlerini indirmiş, sessiz kalmışlar. Halife iddiasını bir daha tekrarlayınca avlunun köşesinden genç bir inşaat ustası çıkmış, "Halifem, iddiaya giren kazanırsa ne alacak?" diye sormuş.
"Başarırsa 10 kilo altın veririm.."
"Ya başaramazsa?"
"Kafasını kestiririm.."
Genç usta bir an düşünmüş ve "Kabul ediyorum," demiş, "Ama bir koşul daha koymanı istiyorum. O da şu: Eğer istersen bu iddiayı, herhangi bir aşamasında durdurabilirsin, ama o zaman da bana bir kilo altın verirsin.."
Böyle bir şey beklemeyen halife şaşırmış, bu koşulun ardında nasıl bir hesap olabileceğini düşünmeye çalışmış, ama maiyetinin önünde küçük düşmemek için hemen kabul etmiş.
Genç usta elleriyle tuğlaları taşımaya başlamış, halife ile maiyeti de avlunun bir köşesine oturmuş, onu izliyormuş. Bir saat sonra, daha tuğlaların onda biri bile taşınmamış vaziyetteymiş ama, kan ter içindeki genç ustanın yüzündeki mağrur gülümseme aynen duruyormuş. Halife dayanamamış, sormuş: "Neden gülüyorsun... Görüyorsun, kazanman imkânsız.."
Ellerinde tuğlalarla yürüyen genç usta durmadan cevap vermiş: "Yanılıyorsun yüce Halife, kazanacağıma eminim.."
"Nasıl emin olabilirsin, bir saatte ne kadar az tuğla taşıdığını görmüyor musun?"
"Unuttuğun bir şey var, o yüzden gülüyorum sayın halife..."
Halife bu kez iyice kuşkulanmış: "Ne unuttum, peki ben?"
"Çok basit bir şey!"
Saatler ilerliyor, genç usta umutsuz bir mücadele içinde tuğlaları taşımaya çalışıyor, ama yüzündeki gülümseme hiç kaybolmuyormuş. Halife ise neyi unuttuğunu anlamamanın sıkıntısı içinde kıvranırken, aklına çevresindekilere danışmak gelmiş. Onlara da sormuş "Ben ne unuttum" diye. Çevresindeki yağcılar da tatmin edici bir cevap bulamamışlar.
Güneş alçalmaya başlarken iyice sinirlenmiş olan Halife genç ustaya bir kez daha seslenmiş: "Görüyorsun. Güneş yola çıktı, gidecek ve sen de işin yarısına bile gelemedin, güneşle birlikte senin de kafan gidecek.."
Genç usta yine istifini bozmadan tekrarlamış: "Çok önemli bir şey unuttun..."
Bu söz üzerine Halife kendini kaybetmeye başlamış. Terliyor, elleri titriyormuş, yüzü kıpkırmızı olmuş. Birden ayağa fırlayıp bağırmaya başlamış: "Tamam yeter, bu iddiayı durduruyorum! Çabuk söyle bana, neyi unuttuğumu!"
Genç usta önce altınını istemiş, bir kilo altın gelmiş, sonra konuşmuş: "Çok basit bir şey unuttun... Sen de kendine güvenini kaybedebilirsin, bunu unuttun... Ve kendine güvenini kaybettin... Üstelik kendine güvenin gözünü öyle kör etmiş ki, bir kilo altının zaten benim için büyük bir servet olduğunu, benim amacımın on kilo değil, bir kilo altın almak olduğunu anlayamadın..."
Halife kıpkırmızı otururken genç usta bir kilo altınını almış ve gitmiş.
Magazin
