Günseli Kato, nev-i şahsına münhasır bir insan. Resimden tek kuruş kazanmadığını, herkesin kendisine çalıştığını söylüyor. Bakkal, kasap bile "Aman abla sen sanatını yap" diyormuş

40 YILLIK JAPON SANKİ
Çok şık bir örtünün üzerinde şık bir tepsi. İçinde şu minik Japon yemek kaplarından, 'chopstick'ler (çubuklar), çaydanlık ve fincan. Kato bize tattırmak için pilav hazırlamış. Üzerinde de minik yosunlar, balıklar... Yanında erik turşusu. Nasıl tuzlu anlatamam. Kato 40 yıllık Japon gibi afiyetle yiyor, nasıl yeneceğini de gösteriyor. Önce pilav, sonra erik, sonra yine pilav. Japon eşinin babası, yani kayınpederi ona "Benim Japon'dan daha Japon gelinim" dermiş. Japonya'ya ilk gittiği yıllarda çay seramonisi derslerinden 'kimono nasıl giyilir'e kadar hepsinin kursunu almış: "Ben bensem şu anda, bu Japon kültürü sayesindedir" diyor: "O kimonoları giymeyi, yerlerde sürünmeyi, erkeğime hizmet etmeyi isteyerek yaptım." Ancak bir süre sonra hayal kırıklıkları yaşamış: "İnsanların o teatral halleri çok etkileyiciydi. Herkes çok kibar. Tabii, onların kabalığını görebilmek için bir eve gelin gitmek lazım." Kato yıllarca başka bir dili konuşmaktan da çok sıkılmış. Sabah uyandığında etrafına "Günaydın", sevdiği adama "Canım" demek istemeye başlamış. Bakmış olmuyor, Türkiye'ye dönüş yapmış.

ÜNİVERSİTENİN GÜZİN ABLASI
Şimdi karşısına biri çıksa da aşık olsa diye bekliyor. Onun enerjisini ya da melankolisini yaşasın istiyor. Ama evliliğe karşı. Zaten ders verdiği öğrencilerine de sık sık özgürlüğün güzelliğinden bahsediyor. Işık ve İstanbul üniversitelerinde Uzakdoğu ve Japon resmi dersleri veren Kato'nun öğrencileriyle de iyi bir ilişkisi varmış: "Ağlıyorlar zırlıyorlar. Anlayacağınız Güzin Abla havasındayım. Zaten ben verdiğim derslere kendine güven dersi diyorum."

Şimdiye kadar hiç yaşamadığım bir hissi Kato'nun karşısında yaşadım. Bir türlü yaşını tahmin edemedim. Sanki havada bir yerlerde asılı ve yaşı da yok. Arkadaşları da aynı şeyi hissediyormuş. 44 yaşındaki Kato şöyle diyor: "40 yaşından sonra her şey oturuyor. İstediğini yapıyorsun, kendine güvenin geliyor ve korkmuyorsun. Kimseye hesap vermek zorunda değilim. Bu yaşta yaşanan bekarlık çok güzel. Daha ne isterim?"

Ticaret değil sanat yapıyorum!
Günseli Kato fırçayı eline ilk aldığında üç yaşındaymış. Annesi ona fırçaları, boyaları ilk gösteren kişi olmuş. Ama söylediğine göre resimden hiç para kazanmamış. Güzel bir atölye, her halinden iyi olduğu belli olan bir yaşam, izzet ikram. Meğer annesi, babası özellikle de modacı ablası Işık Özgür, ona bakmak için seferber olmuş. Küçükken hiç şımarıklık yapamadığını söyleyen Kato belli ki bu hakkını şimdi kullanıyor: "Kiramı, taksi paramı bile ödüyorlar yahu, beş kuruş para kazanmıyorum." Bakkalı çakkalı, manavı hepsi Kato'ya "Aman abla sen sanatını yap, biz sana yardımcı oluruz" diyor. Şeytan tüyü müdür nedir? "Ihlamur Kasrı'ndaki performans 100 bin dolara çıktı. Cebimden beş kuruş para çıkmadı. Nasıl oluyorsa oluyor, herkes bana arka çıkıyor, bu işler yapılıyor." Peki neden bu kadar parasız? Birincisi, genellikle performans yapıyor olması. Yani ortada bir eser yok, Kato başlıbaşına bir eser olarak kendini sergiliyor. İkincisi, yaptığı resimlere fiyat koyamaması. Çok değerli gördüğü için falan değil, sadece para söylemeye, insanlarla ticaret yapmaya müthiş çekiniyor. Ona "Bu resim ne kadar" dediklerinde sinirleri bozuluyormuş. Dediği şu: "Ticaret yapmıyorum ben yaaa, sanat yapıyorum." Bu yüzden de resimlerini arkadaşlarına hediye ediyor.

TIPKI ALTI YAŞINDAKİ BİR ÇOCUK GİBİ
Günseli Kato'nun atölyesinde her gün misafir var. Deliler gibi yemek hazırlıyor. Özellikle de Japon yemekleri. Her tarafta tokyolar var. Hareketleri de Japonlara çok benziyor. Ellerini çok zarif kullanıyor. Her an bir seramonide sanki. Fakat bunlardan bana ne, sevgililer günü için hazırladığı kurabiyeler nefisti.

Kato, altı yaşındaki bir kız çocuğu gibi davranıyor. Hep şımarık. Fakat bu sinir bozucu bir şımarıklık değil. "Anne, n'oooluur" diyen bakışları var genelde. Galiba o yüzden herkes ona hizmette.

Sohbetimiz esnasında birkaç kez telefon çaldı. Kato kâh Japonca konuştu, kâh Türkçe. Japonca'yı bilemem ama Türkçe'de hep dedikodu yaptı. Sesini kısıp "Ay, o zaten böyle böyle de yapmıştı" dediği oldu. Fakat bunların hiçbiri bana zararlı gelmedi. "Bütün dedikodular benim evimde birleşir, herkes burada çeşit çeşit şey anlatır" dedi.

ASLI E. PERKER