Canavarın anatomisi (2)

Leeds Üniversitesi'nden Nicholas Ward, "İstanbul tipi trafik canavarı"nın profiline oldukça yaklaşan şu analizi yapıyor: "İngiliz sürücülerin yüzde 25'i korna çalmak, flaşör yakmak, başka aracın kuyruğuna takılmak gibi saldırgan davranışlar sergiliyor. Araçtan inip diğer sürücü ile kavgaya bile tutuşabiliyor. Bunlar öfkenin dışa vurumunun kendilerini rahatlatacağına inanıyor."

Psikolog Brad Bushman başkanlığında Iowa Üniversitesi'nin hazırladığı çalışma da "stres altındaki bazı kişilerin kendilerini daha iyi hissedebilmek için direksiyon başında öfkesini dışa vurduğunu, saldırganlaştığını" saptıyor. Bushman, "Oysa öfkenin dışa vurumu insanı kısa vadede rahatlatır. Bedeli ise ağırdır. Çünkü kişi, daha uzun süre öfkeli kalır. Araç kullanırken bu bir tehlikedir" diye uyarıyor.

CHICAGO Üniversitesi'nden Emil Coccaro bazı sürücülerin beyin kimyalarının öfkelenmek üzere programlandığına dikkat çekiyor; "Beyinde çok sayıda nörokimyasal kanal öfke ve saldırganlığı başlatır" diyor. Washington Üniversitesi'nden Marcus Raichle'in saptaması ise, "İstanbul tipi trafik canavarı"na dört dörtlük bir öğüt niteliğinde:

"TAŞ devrinde atalarımız yırtıcı bir hayvanla karşılaşınca, tepkisel bir davranışın uzun uzadıya düşündükten sonra bulunan mantıksal çözümden daha yararlı olduğuna inanırdı. Onlar kendi can güvenlikleri açısından haklıydı. Ancak bu inanış, 21. Yüzyıl trafığinde geçerli olmamalı."